Archive for the ‘Uncategorized’ Category

ΤΟΥ JOHANNES JOOSTE Στρατηγικό στέλεχος της Μerrill Lynch*
 Συνέντευξη στον Τ. ΜΑΝΤΙΚΙΔΗ 
 Είναι προφανές ότι η ΙΣΚΡΑ είναι σε άλλο πολιτικό μήκος κύματος σε σχέση με τον JOHANNES JOOSTE. Έχουν, όμως, ενδιαφέρον οι απόψεις του, όπως διατυπώνονται στην συνέντευξη που έδωσε στον εξαίρετο  Δημοσιογράφο Τ. ΜΑΝΤΙΚΙΔΗ, γιατί απηχούν τις θέσεις μιας από τις μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες του κόσμου, της Μerrill Lynch

Παραθέτουμε τον πρόλογο και ολόκληρη τη συνέντευξη του JOHANNES JOOSTE στην Εφημερίδα το ΒΗΜΑ της Κυριακής
Η αγορά έχει συνυπολογίσει την πιθανότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, ενώ η μορφή που θα πάρει η αναδιάρθρωση αυτή θα εξαρτηθεί τελικά από τις αποφάσεις των πολιτικών, εκτιμά ο κ. Johannes Jooste, στέλεχος της Βank of Αmerica/ Μerrill Lynch, θεωρώντας, επίσης αναφορικά με την κρίση χρέους στην ευρωζώνη, ότι τελικά θα υπάρξει ένας κάποιου τύπου κεντρικός μηχανισμός, ο οποίος θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα πανευρωπαϊκό ομόλογο. 
 Αν και θεωρεί ότι η πιθανότητα περαιτέρω υποβάθμισης της ελληνικής οικονομίας ξεπερνά το 50%, αναμένει ότι η ύφεση στην Ελλάδα το 2011 θα περιοριστεί στο 2,5%, ενώ σχετικά με την πορεία του ελληνικού Χρηματιστηρίου προβλέπει ότι οι πρώτοι έξι μήνες του έτους θα είναι δύσκολοι, με την πιθανότητα κάποιας ανόδου να μετατίθεται στο δεύτερο εξάμηνο.
Τέλος, ως portfolio strategist της Μerrill Lynch Wealth Μanagement και συντάκτης της ετήσιας έκθεσης με τις προβλέψεις μιας από τις κορυφαίες εταιρείες παροχής υπηρεσιών διαχείρισης περιουσίας και επενδύσεων για μεμονωμένους επενδυτές και επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, αναφέρει τις βασικές εκτιμήσεις του για το επενδυτικό τοπίο της χρονιάς που μόλις έχει ανατείλει.
– Τελικά η Ελλάδα θα αναδιαρθρώσει το χρέος της, κ. Jooste;
«Φαίνεται πιθανό και η αγορά το έχει ήδη συνυπολογίσει. Η μορφή της αναδιάρθρωσης εξαρτάται απλώς από το τι θα αποφασίσουν τελικά οι πολιτικοί».
– Ποιες εξελίξεις θεωρείτε πιθανές αναφορικά με την κρίση χρέους που ταλανίζει την ευρωζώνη; «Πιστεύουμε ότι θα υπάρξει ένας κάποιου τύπου κεντρικός μηχανισμός για το χρέος, ο οποίος θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα πανευρωπαϊκό ομόλογο. Θα έχει έναν τυπικό διαρθρωτικό χαρακτήρα ενός πλαισίου τραπεζικών και χρηματοοικονομικών ενισχύσεων. Οι κίνδυνοι, εξάλλου, αδυναμίας καταβολής πληρωμών εκ μέρους του Δημοσίου και οι χρηματοοικονομικοί κίνδυνοι στην Ευρώπη εξακολουθούν να αποτελούν απειλή και για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα».
– Ποιες πιθανότητες δίνετε για περαιτέρω υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας,ποιες είναι οι προβλέψεις σας για την πορεία της το 2011 και κατά πόσον η Ελλάδα θα μπορέσει να βγει στις αγορές για δανεισμό το τρέχον έτος;
«Η ύφεση στην Ελλάδα το 2011 θα μπορούσε να περιοριστεί στο 2,5%, αλλά η ανάκαμψη θα είναι αργή σε πραγματικούς όρους, ενώ το ελληνικό χρέος ως προς το ΑΕΠ με βάση τα σημερινά δεδομένα θα κορυφωθεί το 2013 για να ακολουθήσει στην συνέχεια πτωτική πορεία. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, οι πιθανότητες περαιτέρω υποβάθμισης της ελληνικής οικονομίας ξεπερνούν το 50%, κάτι που θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις εξελίξεις εντός του α Δ τριμήνου, ενώ η χώρα θα συνεχίσει μέσα στο 2011 την έκδοση βραχυπρόθεσμων χρεογράφων, τα οποία εξάλλου μπορούν να απορροφηθούν σε μεγάλο βαθμό ακόμη και από τις εγχώριες τράπεζες».
– Ποια προβλέπετε ότι θα είναι η πορεία του ελληνικού Χρηματιστηρίου κατά το τρέχον έτος;
«Οι πρώτοι έξι μήνες θα είναι δύσκολοι λόγω της αβεβαιότητας του χρέους. Παρ΄ όλα ταύτα, υπάρχει η πιθανότητα κάποιας ανόδου από το β΄ εξάμηνο».
– Με το 2011 να έχει μόλις ανατείλει, ποιες είναι οι συστάσεις για τις επενδύσεις;
«Καθώς η παγκόσμια οικονομία ανακάμπτει, οι επενδυτές θα πρέπει να στρέψουν την προτίμησή τους από τα κρατικά και τα εταιρικά ομόλογα στις μετοχές και στα εμπορεύματα. Οσον αφορά τις μετοχές, το ενδιαφέρον θα πρέπει να επικεντρωθεί στη μερισματική απόδοση, καθώς το 2011 οι επενδυτές θα πρέπει ίσως να αρχίσουν να στρέφουν και πάλι την προσοχή τους περισσότερο στα μερίσματα, τα οποία παραδοσιακά αποτελούν έναν από τους βασικότερους συντελεστές μιας καλής απόδοσης, και όχι στην προοπτική αύξησης της τιμής των μετοχών. Παράλληλα, η αύξηση που παρατηρείται στα ρευστά διαθέσιμα των επιχειρήσεων θα μπορούσε να τροφοδοτήσει ένα νέο γύρο συγχωνεύσεων και εξαγορών, όπου φυσικά παρουσιαστούν οι ανάλογες ευκαιρίες. Η αγορά των ακινήτων στη Βρετανία αρχίζει να επιστρέφει επίσης ως μια ελκυστική πηγή εισοδήματος. Η κτηματαγορά προσφέρει πλέον αποδόσεις της τάξεως του 4% πάνω από την απόδοση των μετοχών και του 6% πάνω από τα εγγυημένα ομόλογα (inflation-protected bonds). Η αδυναμία του ευρώ θα είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του 2011, καθώς το χρέος της περιφέρειας θα περιορίσει τις προσπάθειες εξομάλυνσης της νομισματικής πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ενώ αναμένουμε περαιτέρω άνοδο του μπλοκ των αναδυόμενων αγορών έναντι του δολαρίου των ΗΠΑ».
– Πώς θα κινηθεί το 2011 η αγορά των ομολόγων;
«Η ρευστότητα και οι αποδόσεις παίζουν κυρίαρχο ρόλο στο «νέο κανονικό» μοντέλο (χαμηλή ανάπτυξη στις χώρες του G7 και πολύ χαμηλός πληθωρισμός), με τις αναπτυξιακές τάσεις να εστιάζουν στις αναδυόμενες αγορές. Με τις τρέχουσες αποδόσεις, οι βασικές αγορές κυβερνητικού χρέους προσφέρουν χαμηλή αξία. Οι εταιρικοί τίτλοι πιθανότατα θα στηριχτούν από τη βελτίωση της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά η μεγαλύτερη απειλή είναι τώρα ο κίνδυνος των επιτοκίων.
Η αγορά των ομολόγων για τη χρηματοδότηση των κρατικών χρεών θα αποκτά σε γενικές γραμμές όλο και μικρότερη αξία. Ωστόσο τα ομόλογα των εταιρειών με υψηλή πιστοληπτική αξιολόγηση είναι διαφορετική υπόθεση. Πιστεύουμε ότι εκεί ενδέχεται να υπάρξει μεγάλη ζήτηση κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011. Οι επενδυτές θα πρέπει να είναι πάντως προσεκτικοί όσον αφορά τη χρηματοδότηση του χρέους των αναδυόμενων οικονομιών και να φροντίσουν να αποφύγουν τις τοποθετήσεις σε υπερτιμημένους τίτλους. Στα χαρτοφυλάκια κρατικών ομολόγων, οι τίτλοι του αμερικανικού δημοσίου είναι σε καλή τιμή και φαντάζουν ως μια επιλογή χαμηλού ρίσκου. Σε περίπτωση ανόδου του πληθωρισμού στις ΗΠΑ, είναι πιθανό να δούμε και τις ιαπωνικές μετοχές να υπεραποδίδουν, όπως εξάλλου έχει συμβεί και κατά το παρελθόν».
Πώς θα κινηθούν τα εμπορεύματα

– Ποιες είναι οι εκτιμήσεις σας για την πορεία των εμπορευμάτων;
«Αναμένουμε να συνεχιστεί η αύξηση στις τιμές των βασικών προϊόντων και το 2011, καθώς η Κίνα θα αποφύγει την «υπερθέρμανση». Ο τομέας της ενέργειας δείχνει ότι θα είναι μια ελκυστική αγορά αντιστάθμισης κινδύνου έναντι των φόβων για τη διεύρυνση του πληθωρισμού. Και πάλι ο κλάδος της ενέργειας έρχεται στο προσκήνιο, μαζί με τον χαλκό και τα υπόλοιπα βιομηχανικά μέταλλα, καθώς η ανάπτυξη των ασιατικών οικονομιών οδηγεί σε αύξηση της ζήτησης. Παρ΄ όλα αυτά, το ράλι του χρυσού έχει ολοκληρωθεί, καθώς η τιμή του έχει επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από 22 χρόνια σε σχέση με τις αμερικανικές μετοχές. Αυτή η ανωμαλία έχει φτάσει στο τέλος της»
* Η Συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ στις 16 Ιανουαρίου 2011

Γιώργος Κύρτσος

«Το ποσοστό της ανεργίας αυξάνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς. Τον περασμένο Οκτώβριο έφτασε το 13,5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και με βάση τις προγνώσεις του μνημονίου θα ξεπεράσει το 15% πριν από τα τέλη του 2011. Αυτό είναι το επίσημο ποσοστό ανεργίας, ενώ, σύμφωνα με τους ειδικούς της ΓΣΕΕ, το πραγματικό ποσοστό κινείται προς το 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Φοβερό μείγμα

  • Η αύξηση της ανεργίας πλήττει ιδιαίτερα σκληρά τη νέα γενιά, η οποία, εάν κρίνουμε από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, κινδυνεύει να αποκλειστεί από την αγορά εργασίας.
  • Η αύξηση της ανεργίας συνδυάζεται με την περιθωριοποίηση και τη φτωχοποίηση ευρύτερων επαγγελματικών και κοινωνικών στρωμάτων. Υπάρχουν οικογένειες στις οποίες οι γονείς εργάζονται χωρίς να είναι σε θέση να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας και τα παιδιά αδυνατούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Υπάρχουν, επίσης, πολλές οικογένειες στις οποίες οι γονείς έχασαν ή κινδυνεύουν να χάσουν τη θέση απασχόλησής τους χωρίς να έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις της επαγγελματικής ένταξης και εξέλιξης των παιδιών τους.


Βρισκόμαστε πλέον αντιμέτωποι με οικονομικά και κοινωνικά δράματα.
Το ευρύτερο σύστημα εξουσίας και οι πιστωτές του ελληνικού Δημοσίου τιμωρούν τον ελληνικό λαό ακόμα και για λάθη και παραλείψεις με τα οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση.

Η μεσαία τάξη

Με το ποσοστό ανεργίας να έχει σκαρφαλώσει στο 13,5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, τους φτωχούς να ξεπερνούν το 20% του ελληνικού πληθυσμού και ευρύτερα επαγγελματικά και κοινωνικά στρώματα να οδηγούνται στο περιθώριο, δημιουργείται μία εκρηκτική κοινωνική κατάσταση. Η έλλειψη σοβαρής επαγγελματικής προοπτικής για τη νέα γενιά κάνει ακόμη πιο ασταθές το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα.

  • Ένας άλλος παράγοντας αστάθειας είναι η συρρίκνωση της λεγόμενης μεσαίας τάξης. Νοικοκυριά που μέχρι τώρα είχαν μια σχετική οικονομική άνεση και τα μέλη τους είχαν επιτύχει την επαγγελματική και κοινωνική κατοχύρωση αρχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες.

Η πολιτική του μνημονίου αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας και εξαφανίζει κατακτήσεις δεκαετιών. Δημιουργούνται σιγά-σιγά οι προϋποθέσεις για μια κοινωνική έκρηξη που θα δοκιμάσει τις αντοχές του πολιτικού και οικονομικού συστήματος»
===================

Πριν μερικές δεκαετίες, οι παππούδες της σημερινής γενιάς (κάποιοι εξ αυτών τέλος πάντων) βρέθηκαν να παίρνουν τα όπλα εναντίον ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών. Τώρα είναι η σειρά μας, και θα πρέπει αυτή τη φορά να τελειώσουμε τη δουλειά.

Πηγή

Γκόρντον…«καρφώνει» Γιώργο

Posted: 14 Ιανουαρίου, 2011 in Uncategorized

Με…«όπλο», τα γραφόμενα του τέως Πρωθυπουργού της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν, θα επιχειρήσει η Ν.Δ. να κτυπήσει τον κ. Γ. Παπανδρέου.
Η Ρηγίλλης, επενδύει στα όσα γράφει στο πρόσφατο βιβλίο του, ο ομοϊδεάτης του Έλληνα Πρωθυπουργού, για την ελληνική κυβέρνηση και ετοιμάζεται να αναδείξει το επιχείρημά του, ότι καθυστέρησε να λάβει μέτρα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, αναμένεται να αξιοποιήσει το βιβλίο του κ. Μπράουν (Πρωθυπουργού της Βρετανίας και αρχηγού του Εργατικού Κόμματος, το διάστημα 2007-2010), με τίτλο: «Πέρα από το κραχ» (εκδόσεις Πεδίο).
Αυτό θα το κάνει για να υποστηρίξει, πως επιδοκιμάζεται με αυτή τη διαδικασία -έστω και με έμμεσο τρόπο- η κριτική του προέδρου της Ν.Δ. κ. Αντ. Σαμαρά, ότι καθυστέρησε η κυβέρνηση να λάβει μέτρα με συνέπεια την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης.
«Οι ευρωπαϊκές εγγυήσεις είναι το θεμέλιο της διάσωσης της Ελλάδας το 2010. Θεωρώ ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, είχε το θάρρος να λάβει τις δυσκολότερες των αποφάσεων και να εφαρμόσει τα σκληρότερα των μέτρων. Αλλά πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι λαμβάνει τις καλύτερες δυνατές συμβουλές» επισημαίνει ο κ. Μπράουν στο βιβλίο (σελ. 239) και συνεχίζει:
«Για παράδειγμα,

κατά τους πρώτους μήνες του έτους, εξαιτίας καθυστερήσεων στις αποφάσεις για να βοηθηθεί η Ελλάδα, το κόστος στην Ελλάδα της αποφυγής της χρεοκοπίας αυξήθηκε από 30 δισ. ευρώ, κατά προσέγγιση, σε 120 δισ. ευρώ».

Στη συνέχεια, ο κ. Μπράουν, αναφέρει ότι «αυτές οι εγγυήσεις δεν εξαλείφουν τα ίδια τα χρέη, αντιμετωπίζουν μόνο τις συνέπειες, όχι την αιτία» και συμπληρώνει: «Μια δανειακή εγγύηση δεν μπορεί από μόνη της να επιλύσει ένα πρόβλημα υπερχρέωσης. Με άλλα λόγια δεν μπορείς να εξαλείψεις ένα πρόβλημα αξιόχρεου ταξινομώντας το ως πρόβλημα ρευστότητας».
Ο Βρετανός πολιτικός υποστηρίζει ότι «αν και κανείς δεν ξέρει ακόμα εάν η Ελλάδα θα είναι σε θέση να επιστρέψει στην ανάπτυξη χωρίς μια αναπροσαρμογή του χρέους, πρέπει να θυμόμαστε ότι η άλλη πλευρά του νομίσματος του ελληνικού δανεισμού, είναι ότι τα λεφτά τα δάνεισαν γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες».
Στη συνέχεια διευκρινίζει: «Η έκθεση των γερμανικών τραπεζών στην Ελλάδα είναι περίπου 50 δισ. δολάρια, ενώ η γαλλική έκθεση είναι 75 δισ. δολάρια. Συνεπώς, η ανησυχία εκτείνεται πολύ πιο πέρα από την ικανότητα της Ελλάδας να πληρώσει».

Πηγή

Υπήρχε άλλος δρόμος

Ερχεται, λοιπόν, ο τέως πρωθυπουργός της Βρετανίας, ο Γκόρντον Μπράουν, και τινάζει στον αέρα τη θηριώδη προπαγάνδα της Ενωσης και της ελληνικής κυβέρνησης για τη βοήθεια και το Μνημόνιο: Καθυστέρησαν οι αποφάσεις αυτές, λέει ο Μπράουν.

Και το κόστος -για να αποφύγει η Ελλάδα τη χρεωκοπία- αυξήθηκε από τα 30 δισ. στα 120 δισ. ευρώ! (Από το άρτι εκδοθέν βιβλίο του «Πέρα από το Κραχ», εκδόσεις «Πεδίο», που το έκανε χθες πρώτο θέμα η εφημερίδα «Δημοκρατία»)… Οι καλόπιστοι -αλλά και οι αμνήμονες- θα σπεύσουν να επιρρίψουν τις ευθύνες αποκλειστικά στην Ενωση για την απαράδεκτη και οδυνηρή διεύρυνση του κόστους, που βαρύνει συντριπτικά τους ώμους της ελληνικής κοινωνίας. Στην ένσταση αυτή, την απάντηση -τεκμηριωμένη και πειστική- τη δίνει η ίδια η πραγματικότητα: ο κ. Γ. Παπανδρέου όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκε στοιχειωδώς με την Ενωση, μόλις ανέλαβε τα ηνία… Οχι μόνο δεν πίεσε τους Ευρωπαίους, μεταβάλλοντας το ενδεχόμενο χρεωκοπίας της Ελλάδος σε υπερασπιστικό όπλο, ώστε να πετύχει και επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους καθώς και δάνειο με ανεκτό επιτόκιο… Οχι μόνο δήλωνε κομπαστικά στις αρχές του 2010 ότι θα τηρηθεί το… προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ (αυξήσεις κ.λπ.)… Οχι μόνο ξόρκιζε την ένταξη στον «Μηχανισμό Στήριξης»… Αλλά και έκανε ό,τι είναι δυνατόν να βυθίσει τη χώρα και να εκτινάξει τα spreads στα ύψη: Μιλούσαν μέσα στη Βουλή για το ενδεχόμενο να πτωχεύσει η Ελλάδα. Ανέφεραν τον «Τιτανικό», παραπέμποντας συνειρμικά στην καταστροφή. Και συκοφαντούσαν τους εργαζόμενους της χώρας σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου… Ετσι έφτασε η χώρα στο Μνημόνιο. Και έτσι -με αρωγό τη στυγερή, ανεκδιήγητη προπαγάνδα- επεβλήθη το χάλκεον εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεωκοπία», για να λειτουργεί διαρκώς υποστηρικτικά προς την τραγική και ολέθρια κυβερνητική πολιτική… 
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=241595

    Συνέντευξη στο Νίκο Μελέτη 

    Τέσσερα χρόνια μιλάτε και γράφετε με κεντρικό μοτίβο την ιδέα ότι η εξωτερική μας πολιτική δεν είναι ελληνική αλλά ξενοκίνητη. Πού στηρίζετε αυτήν τη μελαγχολική σκέψη;

    Σε τέσσερα επιχειρήματα.
    Πρώτον: στο γεγονός ότι, ενώ η Αμερική μάς χαρακτηρίζει συνεχώς «στρατηγικούς εταίρους», δεν παύει ούτε στιγμή να κινείται εναντίον των συμφερόντων μας. Θυμηθείτε τον ρόλο της στα Ιουλιανά, στη δικτατορία, στην επιχείρηση της Κύπρου το ’74, στην προσπάθεια να εμποδίσει τον ερχομό του Ανδρέα το ’81, στον πόλεμο κατά της Σερβίας, στη βοήθεια προς την πΓΔΜ (ακόμα και στη σύνταξη των επιστολών των Σκοπιανών προς την ελληνική κυβέρνηση), στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (με όλες τις συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει μια μέρα για εμάς), στις συνεχείς προσπάθειες να εμποδίσει τις πρωτοβουλίες μας στο πεδίο των αγωγών, στα εμπόδια που έθεσε στην πρόθεσή μας να προμηθευτούμε ρωσικούς οπλισμούς. Θυμηθείτε, λοιπόν, αυτές και τόσες άλλες περιπτώσεις και θα δείτε πόσο αφερέγγυα, κυνική και αδίστακτη είναι η «φίλη» αυτή χώρα στις δημόσιες σχέσεις της. Οποιος θεωρεί άδικη αυτή την κρίση, ας διαβάσει την Wikileaks για να δει τους Αμερικανούς μέσα από τα δικά τους λόγια!

    • Δεύτερον: φοβάμαι όμως ακόμη περισσότερο εκείνους τους Ελληνες – πολιτικούς (BLOGGER: αυτό πρέπει να το δεις: «Και οι… διάδρομοι έχουν προνόμια …»), δημοσιογράφους και κρατικά επιδοτούμενους (απαράδεκτο σε στιγμές μεγάλης φτώχειας) οργανισμούς (ως, π.χ., το ΕΛΙΑΜΕΠ) που πείθουν τον εαυτό τους ότι συμφέρει την πατρίδα τους να είναι οι ίδιοι αρεστοί (αν όχι, ίσως, και υποχωρητικοί) στους Αμερικανούς. Οι κυνικά διακείμενοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν τη γνώμη ότι οι φαντασιώσεις αυτές δεν διαφέρουν και τόσο από την εγκληματική άγνοια του συμφέροντος της πατρίδας μας, αλλα ας το αφήσουμε αυτό γι’ άλλη συζήτηση. (blogger: βλ. σχετικά με τα ΜΜΕ: ΜΜΕ και money αλλά και εδώ)
    • Τρίτον: φοβάμαι την αυξανόμενη λαιμαργία των Τούρκων, ορατή σε όλα τα σύγχρονα πεδία δράσης τους και γνωστή υπό το όνομα «νεο-οθωμανισμός», η οποία λαμβάνει τρομακτική υποστήριξη από τους Αγγλοσάξoνες.

    Τέλος, με ανησυχεί η (επιτυχημένη) επικοινωνιακή πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση τόσο ως μοχλό εκφοβισμού και πειθάρχησης των δυστυχούντων συμπολιτών μας όσο και ως δικαιολογία για μια πιθανή απεμπόληση των εθνικών δικαιωμάτων μας. Και αν τολμήσει κάποιος να διατυπώσει άλλη σκέψη, αμέσως θα τον «λεκιάσουν» ως φιλοπόλεμο. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι τρομοκρατία!

    Αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο;

    Σε δύο χτυπήματα που προβλέπω ότι θα έλθουν απανωτά.

    • Το πρώτο το προβλέπω εδώ και καιρό. Αναφέρομαι στη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. 
    • Το δεύτερο είναι το μειονοτικό «θέμα» στη Θράκη, το οποίο σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε «πρόβλημα» πρώτου μεγέθους, αν και λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν καν να το σκέφτονται!

    Για περισσότερες λεπτομέρειες ως προς το πρώτο θέμα, παραπέμπω στο αποκαλυπτικό άρθρο των κ. Λυγερού και Κωνσταντακόπουλου στον «Κόσμο του Επενδυτή» της 27ης Νοεμβρίου 2010, σχετικά με «άκρως απόρρητο» κείμενο του υπουργείου Εξωτερικών, το περιεχόμενο του οποίου και ο δημόσια μη γνωστός τρόπος γενέσεώς του, όμως, είναι ενδεικτικά του πώς δουλεύει (ή δεν δουλεύει) το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, η υβριστική αντίδραση του εκπροσώπου του τελευταίου αποδεικνύει -για πολλούς- ότι ο συντάκτης του κειμένου ευθαρσώς προειδοποίησε τους διαπραγματευτάς μας για τους κινδύνους που συνεπάγονται για τα εθνικά συμφέροντα αυτά που συζητούν με τους Τούρκους.
    Για το «Θρακικό Πρόβλημα» παρατηρώ τρία πράγματα.
    Πρώτον: το θέμα των μειονοτικών ομάδων της Θράκης -και υπενθυμίζω ότι είναι τρεις, όχι μία- όπως άλλωστε και το θέμα της πΓΔΜ, το έχουμε κάνει πιο δυσχερές εμείς οι Ελληνες, είτε με το να αφήνουμε την κατάσταση να χειροτερεύει μόνη της με την πάροδο του χρόνου είτε με το να ενεργούμε οι ίδιοι με κομματικά ή προσωπικά κριτήρια. Περαιτέρω, με το να φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε σε μειονοτικές ομάδες δικαιώματα που επιβάλλουν όχι μόνο οι διεθνείς μας υποχρεώσεις αλλά και ο ίδιος ο πολιτισμός μας και συγχρόνως να είμαστε εξαιρετικά ενδοτικοί στις δραστηριότητες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής.
    Δεύτερον: δεν βλέπω, αλλά και αμφιβάλλω εάν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον, όταν οι Τούρκοι, έχοντας (με τη βοήθειά μας) «λύσει» τα προβλήματά τους στο Αιγαίο, στρέψουν την προσοχή τους στη Θράκη, όπως μας έχει ήδη προειδοποιήσει ο κ. Νταβούτογλου.
    Είναι αίσχος πλην όμως αληθές το να πει κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη (εμμέσως) ενθαρρύνεται από το ελληνικό κράτος το οποίο συνεχώς: (α) παραχωρεί τις εξουσίες του σε θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να διασφαλίσει ότι ακραίοι κύκλοι που κινούνται στους κόλπους και των κομμάτων δεν θα τους μετατρέψουν σε θεσμούς «αυτονομίας» ειδικά σε περιοχές που τους ευνοεί η συγκέντρωση πληθυσμού, (β) παραβλέπει τη δημογραφική εξέλιξη στην περιοχή, η οποία ΔΕΝ ευνοεί τους Ελληνες χριστιανούς.
    Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, πόσος άραγε χρόνος θα χρειαστεί προτού οι Τούρκοι αρχίσουν να μιλούν περί «αυτόνομου» ή «ανεξάρτητου κρατιδίου (το οποίο σε πρώτη φάση θα περιλαμβάνει τις ελληνικές μουσουλμανικές περιοχές και σε δεύτερη θα προσθέσει τους γειτονεύοντες μουσουλμάνους της Βουλγαρίας) με βάση τις αρχές του Κοσσυφοπεδίου; Βεβαίως, τις αρχές αυτές οι Αγγλοσάξονες τις απορρίπτουν όταν δεν τους συμφέρουν (βλ. αίτημα Σέρβων της Βοσνίας). Σίγουρα, όμως, θα έβλεπαν με «καλό μάτι» οτιδήποτε ευχαριστούσε τη «φίλη Τουρκία».
    Και μία τελευταία σκέψη-ερώτηση: κινδυνολογώ χωρίς λόγο; Οχι. Προειδοποιώ, δεν κινδυνολογώ.
    Αλλά, και αν ακόμη το δεύτερο συμβαίνει στα μάτια όσων εξ επαγγέλματος έχουν την πρόθεση να παρεξηγούν και την ικανότητα να απλοποιούν, αναλαμβάνω την ευθύνη των απόψεών μου, μια και θεωρώ αναγκαίο αυτά τα θέματα να συζητηθούν εγκαίρως και ευρέως και να μην αποφασίζονται από μια κυβέρνηση που, προφανώς πλέον, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!

    Οι απόψεις σας αυτές πιστεύετε ότι μπορεί να έχουν απήχηση και να βρίσκουν υποστηρικτές;
    • Θα ήθελα να πιστεύω ότι η καλοζωία, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός της εποχής μας, σε συνδυασμό με τη συμφεροντολογία ενός εν πολλοίς ανυπόληπτου Τύπου, δεν έχουν διαβρώσει εντελώς τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά της πατρίδας μου. Αλλά, και αν κάνω λάθος, δεν με νοιάζει. Γιατί υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου ?εξαιρουμένων, βεβαίως, των φιλοχρήματων οπορτουνιστών? όπου έκαστος κάνει αυτό που του υπαγορεύουν η συνείδησή του, η παράδοσή του, η φιλοπατρία του και η όση συναίσθηση καθήκοντος μπορεί να έχει.

    Τι σημαίνει αυτό; Aς μην ξεχνάμε ότι μπορεί να υπογράψαμε -καλώς ή κακώς – το μνημόνιο, που συνεπάγεται απαράδεκτους περιορισμούς στην άσκηση της οικονομικής μας πολιτικής. Ουδέποτε όμως, εξ όσων γνωρίζω, υπογράψαμε μνημόνιο που μας αναγκάζει να απεμπολήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.
    Ως εδώ, λοιπόν, κύριοι και μη παρέκει! Η στιγμή που αυτό το σύνθημα θα γίνει δεκτό πλησιάζει και θα ακουσθεί τρανταχτά στους δρόμους.
    Ερχονται χτυπήματα σε Θράκη και Αιγαίο

    Για να επανέλθουμε στο Καστελόριζο: η τμηματική, ας την ονομάσουμε έτσι, διαπραγμάτευση θεωρείτε ότι διευκολύνει την επίλυση των προβλημάτων των δύο χωρών;

    Οχι, για δύο λόγους.
    Πρώτον: γιατί πάντα λέγαμε, μέχρις ότου άλλαξε τα πράγματα ο κ. Σημίτης στη Μαδρίτη, ότι εμείς ένα πρόβλημα παραδεχόμαστε μόνο και αυτό ήταν το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Σταδιακά, η λίστα de facto διευρύνθηκε, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!
    Εάν έτσι, λοιπόν, μας κληροδότησαν τα Ιμια και τη Μαδρίτη, τότε πρέπει και εμείς να διατυπώσουμε τα δικά μας «παράπονα» και αυτά δεν αφορούν μόνο τα ζητήματα του Πατριαρχείου που εξάλλου είναι θέματα θρησκευτικών ελευθεριών. Και, ενδεχομένως, θα συμπλήρωνα: «Εφόσον θέλετε να συμπεριφέρεστε έτσι, δεν βλέπουμε για ποιον λόγο εμείς πρέπει να σπεύδουμε, όπως κάκιστα πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας (εντείνων την πολιτική Μπακογιάννη), να πρωτοστατούμε στον ευρωπαϊκό χώρο για την αποδοχή σας ως πλήρους μέλους της ΕΕ».
    Αναφορικά τώρα με το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, εάν δεχτούμε να το αποσυνδέσουμε από τα Δωδεκάνησα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αργότερα η Τουρκία θα εμφανίσει την περιοχή ως νησίδες που επικάθονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, με απώτερο σκοπό να τους αρνηθεί το δικαίωμα να διεκδικήσουν τη δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μπορεί, δηλαδή, η ελληνική παραχώρηση (σήμερα) να διευκολύνει την Τουρκία (αύριο) να επικαλεστεί την αρχή της αναλογικότητας, για να αποκτήσει το υπέδαφος μεγάλης θαλάσσιας περιοχής που από καιρό (και με σχετική ευκολία) οφείλαμε να είχαμε διεκδικήσει και κατοχυρώσει εμείς. Εναλλακτικά ή και επιπλέον οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο Καστελόριζο τις ίδιες αρχές που προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε ως βάση του διαμελισμού του Αιγαίου. Οπως, λοιπόν, πρότεινα σε πρόσφατη επιστολή που έγραψα με τον Ελληνοαμερικανό καθηγητή κ. Καριώτη, η Ελλάς πρέπει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ της, τουλάχιστον με την Κυπριακή Δημοκρατία.

    Λέτε συχνά ότι η «παράδοση» θα παρουσιασθεί στο κοινό ωραιοποιημένη. Πώς το φαντάζεστε ακριβώς;

    Πρώτα απ’ όλα θα βασίζεται σε δύο πυλώνες: τα χρήματα και τους φόβους των ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας.
    Ο πρώτος θα υπερβάλλει πόσο θα ωφεληθούμε από τις γεωτρήσεις.
    Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι η παρούσα «μουγκαμάρα» των φοβισμένων Ελλήνων που θα υποστούν καταιγισμό δημοσιευμάτων για το πόσο αναγκαίο είναι να δώσουμε ένα τέλος σε μια ατυχή σειρά «πολεμικών συρράξεων» –όπως πρόσφατα και τόσο άστοχα χαρακτήρισε η κυρία Μπακογιάννη την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την Επανάσταση του 1821- που αδίκως οι «γλαφυροί πατριώτες» -βλέπε φανατισμένοι προγονοί μας- κατ’ επανάληψη παρερμήνευσαν!
    Βεβαίως, τι μπορεί ο «κακόμοιρος» Ελληνας να αντιτάξει σ’ έναν τέτοιο καλά χρηματοδοτούμενο -γιατί «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιες προσπάθειες- πόλεμο; Θα μπει, λοιπόν, στο καβούκι του, δίκαια θα γίνει ακόμη πιο κυνικός και, δίκαια πάλι, θα ονειρεύεται την ημέρα που αυτός πια θα επιβάλλει από τα κάτω τη δίκαιη τιμωρία.

    Τι ακριβώς θα κάνατε διαφορετικό από ό,τι πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας;

    Εννοείτε τον κ. Παπανδρέου, μια και ο κ. Δρούτσας, ως γνωστόν, είναι ετερόφωτος επιστάτης των πρωθυπουργικών διαταγών.
    Πρώτον: θα προκαλούσα -δεν θα απέφευγα- μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα. Το σκότος αρέσει μόνο στους συνωμότες.
    Δεύτερον: θα αντέκρουα αυτή την αηδή και συνεχώς προβαλλόμενη φενάκη, από τις γνωστές επιδοτούμενες δεξαμενές σκέψης ότι η Τουρκία τάχα άλλαξε και αιφνιδίως μεταβλήθηκε σε επιστήθια φίλη μας.
    Τρίτον: θα καθυστερούσα την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, επικαλούμενος το συμφέρον της Ευρώπης να μην κληρονομήσει τα προβλήματα που -καθ’ ομολογίαν του ίδιου του κ. Νταβούτογλου- θα έφερνε μαζί της μια πλήρης ένταξη.
    Τέταρτον: θα προετοίμαζα, με διάφορους τρόπους, τη μονομερή διακήρυξη των δικαιωμάτων μου στην ΑΟΖ μας και μετά θα προχωρούσα στην οριοθέτησή της.
    Πέμπτον: εν συνδυασμώ με τα ανωτέρω, θα ενίσχυα τις δικές μας διαπραγματευτικές δυνατότητες, πλησιάζοντας όλους όσοι μπορούν να μας βοηθήσουν, και δεν θα βασιζόμουν μόνο σ’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν στο παρελθόν.
    Εκτον: μαζί με όλα τα προηγούμενα, θα ξαναέδινα στους συμπατριώτες μου αυτοπεποίθηση, ενισχύοντας την πίστη τους στο παρελθόν τους, την ιστορία και τη θρησκεία τους, και θα «ξήλωνα» τάχιστα την προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία.

    • Τέλος, θα προειδοποιούσα τόσο τους ενδοτικούς πολιτικούς όσο και τα δημοσιοϋπαλληλικά (και επιδοτούμενα) «ακαδημαϊκά δεκανίκια» τους ότι με την παρούσα συμπεριφορά τους πλησιάζουν το οριακό σημείο όπου η πολιτική ευθύνη ενδέχεται να μετατραπεί σε ποινική.

    http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=49734948
    ==========

    Blogger: Συμπληρωματικά των παραπάνω, αξίζει να (ξανα)δείτε δυο παλιότερες αναρτήσεις:

    Αν η Ιστορία διδάσκει (κατά τον Χέγκελ, η ιστορία διδάσκει ότι οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν μαθαίνουν τίποτα από την Ιστορία), αξίζει να σταθούμε λίγο στην ιστορική απόφαση που πήρε η Εκκλησία του Δήμου στην αρχαία Αθήνα όταν χιλιάδες πολίτες, στην πλειονότητά τους αγρότες, έχαναν την ελευθερία τους λόγω της αδυναμίας αποπληρωμής ληξιπρόθεσμων χρεών και γίνονταν δούλοι των δανειστών τους (Αριστοτέλης, «Αθηναίων Πολιτεία», 1:2 και Πλούταρχος, «Σόλων», 13:2).
    Αν ο αθηναίος οφειλέτης δούλευε στα κτήματα του αφεντικού του, ο σημερινός, που χάνει σπίτι, αυτοκίνητο ή την επιχείρησή του, βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα. Από άλλους εξαρτάται αν θα δουλέψει και πού θα δουλέψει, πώς θα ζήσει και πού θα ζήσει, αν τελικά ζήσει. Οι δανειστές δεν συγκινούνται από προσωπικά δράματα, που συνήθως προκαλούν οι ίδιοι.
    Με την οικονομία τους στα όρια της κατάρρευσης, οι Αθηναίοι έδωσαν στον Σόλωνα έκτακτες εξουσίες και ο μεγάλος αθηναίος ποιητής και πολιτικός εισήγαγε μια σειρά από πρωτοποριακά μέτρα, το πρώτο από τα οποία ήταν η «σεισάχθεια», δηλαδή η απόσειση του άχθους (βάρους) των χρεών. Ετσι, τα χρέη προς ιδιώτες και προς το Δημόσιο παρεγράφησαν, οι υποδουλωμένοι οφειλέτες απελευθερώθηκαν και οι δημευμένες περιουσίες επεστράφησαν στους δικαιούχους.
    Διάφορες μορφές σεισάχθειας εισήχθησαν κατά καιρούς στις δυτικές κοινωνίες από την αρχαία Ρώμη των Γράκχων μέχρι το Βυζάντιο και τα νεότερα χρόνια. Η σολώνεια σεισάχθεια μπορεί να φαντάζει σήμερα ουτοπική (αργά ή γρήγορα η παραγραφή των χρεών θα αποτελεί πια μονόδρομο), αλλά μπορεί να πάρει μια ρεαλιστικότερη μορφή και να στοχεύει π.χ. στην απάλειψη των τόκων από τα συσσωρευμένα χρέη ή, ακόμη ρεαλιστικότερα, στη μείωσή τους. Οι δανειστές θα ζημιωθούν βέβαια, δηλαδή θα μειωθούν τα κέρδη τους, αλλά είναι καιρός να συνεισφέρουν και εκείνοι στο ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης για την οποία είναι τουλάχιστον συνυπεύθυνοι, αν δεν είναι οι κυρίως υπεύθυνοι.
    Εχουν τα (δημοκρατικά) κοινοβούλια της Ε.Ε. τη βούληση και τα κότσια να ακολουθήσουν το παράδειγμα της αθηναϊκής δημοκρατίας; Μπορούν να περιβάλλουν έναν οραματιστή και τολμηρό ηγέτη με πλήρη δικαιοδοσία για να πάρει σωτήρια μέτρα; Υπάρχει σήμερα ένας Σόλωνας;
    Αν πράγματι ο κ. Τρισέ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ανησυχεί για τα δημοσιονομικά της ευρωζώνης, καλά θα κάνει να κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι δανειστές δεν βλέπουν ότι με τα τοκογλυφικά επιτόκια και τους εξουθενωτικούς όρους δανεισμού εξοντώνουν τους δανειολήπτες; Μέχρι πότε θα αντέχουν οι πολλοί (και οικονομικά ανίσχυροι), που αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά της εθνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, να τρώνε τις σάρκες τους;
    Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι όφελος θα προκύψει από την εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου και τι θα σημάνει για την εθνική οικονομία η απάλειψη (ή και η μείωση) των τόκων (έστω) από τα 110 δισ. ευρώ (της υποτιθέμενης αλληλέγγυας στήριξης, αλλά στην ουσία ληστρικής επένδυσης με 5.5% συγκριτικά με το 2,5% της Γερμανίας). Οι δαπάνες για τους τόκους το 2011 υπολογίζονται στα 15.9 δισ. ευρώ. Ακόμη και μια επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των πιστωτών, οι οποίοι οφείλουν επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

    Πέσαμε αμαχητί

    Posted: 11 Ιανουαρίου, 2011 in Uncategorized

     
    Αυτή η κυβέρνηση πήρε στα χέρια της μια Ελλάδα που κατευθυνόταν σταθερά στα όρια ενός νέου τύπου «υπο-κράτους» αλλά, γνωρίζοντας άριστα την κατάστασή της αυτή πριν αναλάβει την εξουσία, κατάφερε μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο να «πείσει» τους Ελληνες ότι οι πιο φτωχοί από αυτούς οφείλουν να πληρώσουν για να «σωθεί» ο τόπος.

    Κεντρικός παράγοντας σ’ αυτή την κάθοδό μας προς την κόλαση είναι ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου.

    Θυμηθείτε ότι άφησε τη χώρα χωρίς καμία μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία ή σχετική λήψη περιοριστικών μέτρων από τον προπερασμένο Οκτώβριο μέχρι τον Ιανουάριο του 2010.

    Και μερικά σημαντικά γεγονότα που αφορούν προσωπικά τον ίδιο τον κ. Παπακωνσταντίνου:

    • 1. Στη δήλωση του Eurogroup (28 Οκτωβρίου) για την ένταξη της Ιρλανδίας στον προσωρινό μηχανισμό στήριξης της οικονομίας της, υπάρχει στο τέλος φράση όπου καταγράφεται πως το συμβούλιο των υπουργών θα εξετάσει την ανάγκη παράτασης-επιμήκυνσης της αποπληρωμής του ελληνικού χρέους (110 δισ. ευρώ μέχρι το 2013 από τον ειδικό μηχανισμό διάσωσης της Ελλάδας). Ο κ. Παπακωνσταντίνου επέστρεψε θριαμβευτής από τις Βρυξέλλες με την επιμήκυνση, για να διαψευσθεί παταγωδώς την επομένη, διότι δεν είχε ακόμη αποφασιστεί τίποτε συγκεκριμένο για το ελληνικό χρέος. 
    • 2. Η Πολωνία, επικαλούμενη τη μεγάλη επιβάρυνση του προϋπολογισμού της από την αλλαγή του συνταξιοδοτικού συστήματός της, κατάφερε ν’ αποσπάσει τη δέσμευση των εταίρων της ότι θα ληφθούν υπόψη στον υπολογισμό των ελλειμμάτων και του χρέους της αυτές οι δαπάνες.Ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν τόλμησε να πιέσει καν τους κοινοτικούς για να συμβεί κάτι ανάλογο με τα ελληνικά ελλείμματα και το χρέος, λόγω των υπερβολικών δαπανών της χώρας σε αμυντικούς εξοπλισμούς εξαιτίας της Τουρκίας. Τα συμπεράσματα, δικά σας. 
    • 3. Στην απόφαση του ευρωπαϊκού συμβουλίου κορυφής του Δεκεμβρίου για τη σύσταση ενός Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης των οικονομικά «αδύνατων» χωρών της Ενωσης, δεν υπάρχει καμία ρητή αναφορά για τη δυνατότητα πρόσβασης και της Ελλάδας σ’ αυτόν το Μηχανισμό, διότι γι’ αυτήν έχει συσταθεί ο γνωστός, προσωρινός μηχανισμός διάσωσης με τα 110 δισ. ευρώ. Η σιωπή του κειμένου της σχετικής απόφασης δεν συνιστά και σιωπηρή παραδοχή ότι αυτόματα θα είναι «μέσα» στο Μηχανισμό και η Ελλάδα. Μπορεί οι εταίροι μας να πουν στους Ελληνες ότι εσείς δεν είσαστε μέσα, διότι σας δώσαμε ήδη. Η αδυναμία διαπραγμάτευσης του κ. Παπακωνσταντίνου σε προηγούμενες, προπαρασκευαστικές, φάσεις αυτής της απόφασης έχει αφήσει την Ελλάδα εκτός μόνιμου Μηχανισμού. Αρα, το θέμα μένει ανοιχτό και προς… νέα διαπραγμάτευση. Τέλος, 
    • 4. Στο ίδιο συμβούλιο κορυφής, οι 27 κοινοτικοί ηγέτες ενέκριναν και μια έκθεση για την «Οικονομική Διακυβέρνηση» της Ενωσης, που συντάχθηκε υπό την προεδρία του προέδρου της Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κορυφής Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ από την ειδική Ομάδα Δράσης (Task Force), η οποία συνεδρίασε γι’ αυτόν το σκοπό 13 φορές – εκ των οποίων τις έξι σε υπουργικό επίπεδο, με τη συμμετοχή και του κ. Παπακωνσταντίνου. Εκθεση της οποίας η σύνταξη αποφασίσθηκε ακριβώς με αφορμή την κρίση στην Ελλάδα. Και τούτο φαίνεται από το γεγονός ότι η χώρα μας είναι η μοναδική από τις 27 στην οποία γίνεται ειδική, ονομαστική αναφορά («Για ένα πιο στέρεο πλαίσιο διαχείρισης των κρίσεων»).

    Σε παράρτημα της έκθεσης αυτής, ο κ. βαν Ρόμπαϊ καταγράφει και τη συμβολή (με κείμενα και γραπτές προτάσεις τους -25 συνολικά-) των υπουργών Οικονομικών των χωρών-μελών για τον επηρεασμό της διαμόρφωσης του τελικού κειμένου υπέρ των δικών τους θέσεων. Ενα κείμενο προτάσεων υπέβαλε ο Κύπριος υπουργός και δύο κείμενα ο υπουργός της Σλοβενίας. Γνωρίζετε πόσα κείμενα με προτάσεις, για να στηρίξει τις θέσεις της χώρας του, που «καίγεται» κυριολεκτικά από την κρίση, υπέβαλε ο δικός μας υπουργός, ο κ. Παπακωνσταντίνου; Κανένα.
    http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=239796

    Περί Ελλήνων και βαρβάρων

    Posted: 10 Ιανουαρίου, 2011 in Uncategorized
    Δημοσιεύτηκε στον βρετανικό Guardian, στις 8.1.2011

    Συγκεντρωμένοι σε μικρά κράτη- πόλεις, που περιβάλλονταν από ορεινές και άγονες, κατά κύριο λόγο, εκτάσεις, οι αρχαίοι Έλληνες εξαπλώθηκαν από το Γιβραλτάρ μέχρι τις Ινδίες. Μασσαλία, Νίκαια, Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, Οδησσός και Σεβαστούπολη είναι μερικές από τις πόλεις που ιδρύθηκαν από Έλληνες και επιβίωσαν της παρακμής του ελληνικού πολιτισμού. Κύριοι των θαλασσών, έχοντας έρθει σε επαφή με τόσο διαφορετικά νομικά συστήματα, θρησκείες, ήθη και έθιμα, οι Έλληνες, όπως και οι Βρετανοί, αναγκάστηκαν να υπερβούν το τοπικό και το ιδιαίτερο προς όφελος του οικουμενικού και της κατανόησης του Άλλου. Το άσυλο είναι ελληνική λέξη.

    Όπως ελληνική λέξη είναι και η ξενοφοβία. Η γνωστή διχοτομία «πας μη Έλλην βάρβαρος» κυριάρχησε στο πνεύμα των προγόνων μας, οι οποίοι την κληροδότησαν στους Ρωμαίους. Ο Κικέρων διακρίνει μεταξύ των homines humani, των μορφωμένων Ρωμαίων και των homines barbari, την απογυμνωμένη, βάναυση ζωή των βαρβάρων. Αρχικά, αυτό το είδος πνευματικού ναρκισσισμού είχε κυρίως αμυντικό χαρακτήρα, καθώς θρεφόταν από τις αλλεπάλληλες εισβολές της κραταιάς Περσικής Αυτοκρατορίας που έφερνε μαζί της τη λεηλασία και την καταστροφή. Πίσω από αυτά υπήρχε ο θρύλος των Θερμοπυλών, το αρχέτυπο του μικρού έθνους που αντιστέκεται έναντι πολύ ισχυρότερων εχθρών.
    Κάτι από αυτή την αντιφατική παράδοση αναβίωσε στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Η φτώχεια, η υπανάπτυξη και οι πόλεμοι ανάγκασαν πολλούς Έλληνες να μεταναστεύσουν κατά κύματα, κυρίως σε Βόρεια Αμερική, Ευρώπη και Αυστραλία. Αυτές οι εμπειρίες έκαναν τους Έλληνες ευαίσθητους στα βάσανα των ξένων μεταναστών, όπως έδειξε η μάλλον επιτυχής ενσωμάτωση των Αλβανών και άλλων Ανατολικογερμανών μεταναστών τη δεκαετία του ’90, όταν ξαφνικά η Ελλάδα, χώρα εξαγωγής μεταναστών, δέχθηκε μεταναστευτικές εισροές δυσανάλογα μεγάλες σε σύγκριση με τον πληθυσμό της. Από την άλλη πλευρά, η κηδεμονία του εύθραυστου νεοελληνικού κράτους από τις μεγάλες δυνάμεις και η τάση των αμερικανικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν Μπανανία της Μεσογείου, στηρίζοντας δικτατορικά και διεφθαρμένα καθεστώτα, τροφοδότησε ένα είδος αριστερού, αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού. «Η Ελλάδα στους Έλληνες» ήταν ένα από τα κυριότερα συνθήματα του Ανδρέα Παπανδρέου, ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται και πάλι για το συλλογικό αρχέτυπο του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ, του μικρού έθνους που είναι γενναιόδωρο σ’ αυτούς που το έχουν ανάγκη και υπερήφανο απέναντι στις κραταιές αυτοκρατορίες.
    Απέναντι σ’ αυτό το ιστορικό υπόβαθρο, η πρόσφατη απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να υψώσει φράκτη στα σύνορα του Έβρου με την Τουρκία για να εμποδίσει τους οικονομικούς μετανάστες και τους ικέτες πολιτικού ασύλου, αποτελεί σημείο καμπής. Το πρότυπο τώρα αντιστρέφεται:

    • Αλαζόνες απέναντι στους αδύνατους, δουλικοί απέναντι στους ισχυρούς. Η ίδια κυβέρνηση που παραδίδεται αμαχητί στις εντολές της Γερμανίας και του ΔΝΤ, επιβάλλοντας Δρακόντεια λιτότητα χωρίς προηγούμενο στο λαό της, εμφανίζεται απάνθρωπα βάναυση απέναντι σε απελπισμένους μετανάστες. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά γίνονται όχι από μια κυβέρνηση της λαϊκιστικής, εθνικιστικής Δεξιάς, αλλά από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και γιου του χαρισματικού ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ!
    Η μετανάστευση είναι πραγματικό πρόβλημα. Όπως είναι και η υποκρισία. Οι παράνομοι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι όταν καλλιεργούν φράουλες υπό ανείπωτες συνθήκες εκμετάλλευσης στην Πελοπόννησο, όταν χτίζουν γέφυρες και στάδια με χαμηλά αμειβόμενη, ανασφάλιστη εργασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ή όταν αναλαμβάνουν να φροντίσουν τους εγκαταλελειμμένους γονείς της μικροαστικής τάξης. Όχι όμως όταν αναίσχυντοι πολιτικοί μιλούν σε ένα θυμωμένο εκλογικό σώμα και αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους. Ακόμη και ο αφελέστερος των πολιτικών δεν μπορεί να πιστεύει στ’ αλήθεια ότι ένας φράκτης 12,5 χιλιομέτρων σε σύνολο 200 χιλιομέτρων χερσαίων συνόρων με την Τουρκία (για να μη μιλήσουμε για τα πολύ μακρύτερα, βόρεια σύνορα με τις άλλες βαλκανικές χώρες ή για τις θαλάσσιες οδούς απ’ όπου έρχεται στην Ελλάδα η μεγάλη πλειοψηφία των μεταναστών) θα έχει κάποιο σημαντικό, πρακτικό αντίκρισμα.
    • Τότε γιατί το κάνουν; Η απάντηση είναι μάλλον απλή: Πρόκειται για το παλιό, κυνικό παιχνίδι της απόσπασης της προσοχής από τα καυτά κοινωνικά προβλήματα, που οδηγούνται σε παροξυσμό από το μνημόνιο και τις πολιτικές που επιβάλλουν ΔΝΤ- Ε.Ε. (περικοπές μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις του ΦΠΑ κ.α.). Πολιτικές, που δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικες, αλλά και καταδικασμένες να χρεοκοπήσουν. Επτά μήνες μετά το περίφημο «πακέτο διάσωσης», το ελληνικό χρέος είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο ήταν τότε και τα επιτόκια δανεισμού έχουν εκτοξευθεί στο 13%- επίπεδα Ζιμπάμπουε και όχι ευρωπαϊκής χώρας. Στο μεταξύ, το κοινωνικό κίνημα αντιστέκεται με αυξανόμενη δύναμη και ήδη προκαλεί ρωγμές στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Πρόσφατη δημοσκόπηση φιλοκυβερνητικής εφημερίδας δίνει στο ΠΑΣΟΚ μόλις 22%, το μισό της επίδοσής του στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.
    Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Γιώργος Παπανδρέου ελπίζει ότι η κυβέρνησή του θα κερδίσει κάποιους πόντους αν «κλέψει τα ρούχα» της ξενοφοβικής άκρας Δεξιάς. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωρος Πάγκαλος, προχώρησε μάλιστα τόσο μακριά ώστε να ανακηρύξει το ακροδεξιό ΛΑΟΣ- το πιο κοντινό, ελληνικό ανάλογο στο Εθνικό Μέτωπο του Ζαν- Μαρί Λεπέν- ως τον μόνο αξιόπιστο συνομιλητή του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για πολύ ολισθηρό δρόμο, καθώς, όπως λέει η παλιά, κινεζική σοφία, το πιο δύσκολο δεν είναι να καβαλήσει κανείς την τίγρη, αλλά να κατέβει από τη ράχη της με ασφάλεια.

    Tου Nικου Γ. Ξυδακη
    «Πρέπει να καταλάβεις ότι η διαφορά ανάμεσα σε εσένα και εμένα είναι ένα τίποτα, μια “στραβή”. Πριν από λίγα χρόνια είχα σπίτι και όλα τα σχετικά. Ετσι ήρθαν τα πράγματα, ούτε που το κατάλαβα, μάγκα μου». Το ρεπορτάζ της πρωτοχρονιάτικης «Κ» για τους νεοαστέγους έρχεται από μιαν άλλη χώρα. Τη χώρα του Ντίκενς; Τη χώρα των Αθλίων των Αθηνών; Την κοινωνία του ενός τρίτου; Τη χώρα όπου γινόμαστε, τη χώρα όπου ήδη είμαστε;
    Εως πριν από μερικά χρόνια, οι άστεγοι ήταν μια μειονότητα σαλών, ανθρώπων που δραπέτευαν από την κοινωνία και τα δεσμά της, που έσπαγαν τους δεσμούς με την κανονικότητα, που τους είχε βρει μια τεράστια ατυχία. Ηταν μια ελάχιστη εξαίρεση. Ηταν σαν τα αδέσποτα στο αστικό δίκτυο: δεν πείραζαν κανέναν, δεν τους πείραζε κανένας και κανείς δεν τους έβλεπε: ήταν λίγοι, τόσο λίγοι που δεν απειλούσαν τη βιτρίνα της κανονικότητας, της αιωνίας προόδου, της διαρκώς αυξανόμενης ευημερίας. Ηταν λίγοι και ήταν σαλοί.
    Σήμερα, οι άστεγοι είναι πολλοί και δεν είναι σαλοί. Είναι θύματα ατυχίας και πάλι: αλλά όχι μιας ατυχίας τεράστιας, δεν αφίστανται πολύ από την κανονικότητα των τυχερών. Οχι. Η ατυχία που μετατρέπει σήμερα έναν κανονικό, έναν στεγασμένο, σε άστεγο, σε κλοσάρ και ρακοσυλλέκτη, σε αδέσποτο του δρόμου, αυτή η ατυχία είναι πια πολλή μικρή, ελάχιστη: «η διαφορά είναι ένα τίποτα, μια “στραβή”».
    Βρισκόμαστε ενώπιον ιστορικού ρήγματος. Φτώχεια υπήρχε πάντα. Μαζική πτώχευση και ταχεία καταστροφή μικρομεσαίων στρωμάτων, δεν υπήρχε. Κι είναι γενετικά άλλο να γεννιέσαι φτωχός, να μεγαλώνεις με μειωμένες προσδοκίες, αλλά να μπορείς να ελπίζεις ότι θα βελτιώσεις τη θέση σου, να μπορείς να λογαριάζεις ότι σε μια ατυχία θα υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας, για να μην καταστραφείς, το δίχτυ της διευρυμένης οικογένειας ή της κοινότητας, το δίχτυ του κράτους–πρόνοιας, το δίχτυ της κοινωνικής αλληλεγγύης. Και είναι άλλο να ζεις σε μια σχετική ευημερία, να μην ξέρεις τι ακριβώς σημαίνει απόλυτη ένδεια, και αίφνης, με μια “στραβή”, να τα χάνεις όλα, να χάνεις και τα ολίγα που σε κρατάνε εντός της κανονικότητας, υπό μία στέγη, και να βρίσκεσαι στην ουρά του συσσίτιου, στις λίστες απορίας, στον δρόμο, ντροπιασμένος κάτω από το χαλί…
    «Οταν φανεί το πρόβλημα, στην πραγματική του διάσταση, η κοινωνία θα σοκαριστεί. Κάθε εβδομάδα καταφεύγουν στις δομές μας τουλάχιστον δύο περιπτώσεις ατόμων που έχασαν τα σπίτια τους λόγω της κρίσης… Αν βαθύνει η κρίση και συνεχίσουν να χάνονται τόσες θέσεις εργασίας, το ζήτημα θα αποκτήσει εκρηκτικές διαστάσεις», περιγράφει μια νοσηλεύτρια που υποδέχεται καθημερινά νεοαστέγους, τώρα και αποφοίτους πανεπιστημίων και πρώην εμπόρους.
    Πίσω από τους αριθμούς των ανέργων ή των πτωχευμένων νοικοκυριών που δίνει η Στατιστική Αρχή, βρίσκονται ανθρώπινα πρόσωπα, δράματα, καταστροφές. Στα πρόσωπα των ηττημένων νεοαστέγων βρίσκεται χαραγμένο το μέλλον, σαν σκοτεινό ενδεχόμενο ημών των κανονικών. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι το μέγιστο: δίκτυα αλληλεγγύης. Είναι ένα κάποιο ανάχωμα μπρος στην κοινωνική αποσάθρωση, στην κοινωνία της «στραβής».

    http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_04/01/2011_1293627

    Ο Άντριου Μπόσομγουρθ, κορυφαίος μάνατζερ της επενδυτικής εταιρίας Pimco, θεωρεί αναμενόμενη την αναδιάρθρωση του χρέους των τριών χωρών της περιφέρειας της Ευρωζώνης Ελλάδα, Ιρλανδία, και Πορτογαλία και προτείνει την έξοδο αυτών των χωρών από το ευρώ.

    • «Ενόψει του αυξανόμενου ρίσκου για Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία δεν ρίχνουμε πλέον χρήμα στις τρεις χώρες και έχουμε αποσυρθεί κατά μεγάλο μέρος από αυτές», λέει κ. Μπόσομγουρθ σε συνέντευξή του στη σημερινή Süddeutsche Zeitung. «Δεν επενδύουμε ούτε σε χώρες που κινδυνεύουν να μολυνθούν μολονότι είναι φερέγγυες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, έχουμε μειώσει αισθητά το βάρος αυτών των χωρών», αποκαλύπτει ο μάνατζερ της Pimco, της μεγαλύτερης εταιρίας επενδύσεων σε κρατικά ομόλογα παγκοσμίως. Ο κ. Μπόσομγουρθ, ο οποίος διαχειρίζεται 122 δισ. ευρώ επενδύσεων σε κρατικά ομόλογα λέει για τους υπουργούς Οικονομικών Ελλάδας και Ιρλανδίας ότι «κάνουν δύσκολη δουλειά σε δύσκολους καιρούς» και σε περίπτωση αποτυχίας «δεν θα είναι δική τους η ευθύνη».

    Ο κ. Μπόσομγουρθ θεωρεί ότι με την απόφαση του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το μόνιμο μηχανισμό στήριξης από το 2013 δεν λύνεται το πρόβλημα, αλλά η Ευρωζώνη «αγοράζει χρόνο» με την ελπίδα ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία θα μπορέσουν κάποτε να λύσουν τα προβλήματά τους. «Έχω αμφιβολίες ότι θα έρθει η ανάπτυξη, για κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν ένα θαύμα», λέει ο κ. Μπόσομβουρθ. Ειδικά για την Ελλάδα προσθέτει ότι «δεν υπάρχει στην ιστορία ούτε ένα παράδειγμα χώρας, η οποία να έκανε τις απαιτούμενες προσαρμογές μέσα σε ένα σύστημα σταθερών ισοτιμιών», προσθέτοντας μάλιστα πως οι Έλληνες θα επαναστατήσουν μη δεχόμενοι να υποβληθούν σε τόσο πολλές θυσίες προκειμένουν να μείνουν στο ευρώ!

    Ο μάνατζερ της Pimco εκτιμά ότι οι Έλληνες, Ιρλανδοί και Πορτογάλοι «δεν θα δεχτούν να πληρώσουν ένα τόσο μεγάλο αντίτιμο για το ευρώ», που συνεπάγεται το εφαρμοζόμενο σήμερα «σχέδιο Α», γιατί «εξυπηρετεί κυρίως τις τράπεζες που πήραν στο παρελθόν λάθος επενδυτικές αποφάσεις και όχι τους πολίτες στις υπερχρεωμένες χώρες.

    Ο κ. Μπόσομγουρθ προτείνει το «σχέδιο Β», δηλαδή Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους και να εγκαταλείψουν το ευρώ. Υπολογίζει ότι «255 δισ. ευρώ χρέη πρέπει να διαγραφούν προκειμένου οι τρεις χώρες να ανταποκριθούν και πάλι στα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας». Ταυτόχρονα – λέει – «οι εναπομείνασες χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης θα πρέπει να εγγυηθούν τα ομόλογα Ισπανίας και Ιταλίας» – πρόκειται για μία ευρωπαϊκή εκδοχή των ΄Brady Bonds΄, που βοήθησαν τις χώρες της λατινικής Αμερικής στη δεκαετία του 80 να βγούν από τα τέλμα των χρεών.
    πηγή
    =================

    ΒΟΜΒΑ ROGOFF: Η ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ΠΡΟΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ!  

    Ο ΠΡΩΗΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΔΝΤ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΡΙΞΗΣ!

    ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑ! ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ!

    Βόμβα μεγατόνων, έριξε χτες Τετάρτη (04/01), ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος (2001 – 2003), του ΔΝΤ, Keneth Rogoff. Ο κορυφαίος οικονομολόγος, ο οποίος σήμερα είναι καθηγητής στο Χάρβαρντ, μιλώντας σε συνέδριο της Confederation of Norwegian Enterprise, στο Όσλο, υποστήριξε σημεία και τέρατα.
    Πρώτον, επεσήμανε πως το ενδεχόμενο ελληνικής χρεοκοπίας είναι ανοιχτό παρά τα τροϊκανά δάνεια των € 110 δις! Έτσι ο κορυφαίος οικονομολόγος, έρχεται να προστεθεί στη μακριά λίστα, όσων επισημαίνουν τα αδιέξοδα του Μνημονίου.
    Δεύτερον, μιλώντας γενικότερα για την Ευρωζώνη, ο K. Rogoff, υποστήριξε πως αυτή θα συνεχίσει μεν ενωμένη με την προϋπόθεση πως, μια σειρά χώρες, θα προχωρήσουν πιθανότατα σε αναδιάρθρωση (δλδ ελεγχόμενη χρεοκοπία) του χρέους τους. Έτσι, ο K. Rogoff, φωτογραφίζει μια σειρά ακόμα χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και όχι μόνο!
    Έτσι, ο πρώην Νο2 του ΔΝΤ, αναγνωρίζει με τον πιο σαφή τρόπο την αποτυχία του γερμανόπνευστου μηχανισμού στήριξης, ο οποίος θα ισχύσει μετά το 2013!
    Κλείνοντας την παρέμβασή του, ο K. Rogoff, υποστήριξε πως μετά την κρίση χρέους η Ευρώπη θυμίζει «αναδυόμενη οικονομία». Ο εύσχημος αυτός όρος, χρησιμοποιείται στην αργκό των οικονομολόγων για να περιγράψει τις φιλελευθεροποιημένες οικονομίες του αναπτυσσόμενου κόσμου…
    Η παρέμβαση Rogoff, πρακτικά επισημαίνει, πως θα υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους, υπό την αιγίδα των πιστωτών και της τρόικα. Δηλαδή, το βάρος του χρέους θα ελαφρύνει τόσο λίγο ώστε να μπορεί να αποπληρωθεί, με τίμημα φυσικά τη χρεοκοπία της οικονομίας και της κοινωνίας!
    Μοναδικός δρόμος λοιπόν, για τη σωτηρία του λαού, είναι η αποδέσμευση από το μηχανισμό της τρόικα και η ριζοσπαστική επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους, χρησιμοποιώντας ως ύστατο όπλο την προσωρινή ή αν χρειαστεί και την μόνιμη παύση αποπληρωμής του!
    • «Στα μέσα του 1769 οι ξακουστοί κλέφτες των Αγράφων και του Βάλτου, καθώς και οι αρματωλοί των μερών εκείνων κατεβαίνουν γιομάτοι ενθουσιασμό και πίστη στον αγώνα: ο Σταθάς Γερωδήμος, οι Γριβαίοι, ο Γεώργιος Λαχούρης, ο Παλαμάς, ο Γουλιμής, ο Σισμάνης, ο Λωρής, ο Κομνάς Τράκας, ο Καλπούζος και στην Αττική ο Μητρομάρας.»*

      Αυτούς προφανώς θα εννοεί ο κυρ Πάγκαλος «αγράμματους χωριάτες» που αποσχίσθηκαν απ’ τους Οθωμανούς. «Κοπρίτες» που δεν ήξεραν ότι είναι Ελληνες, τζάμπα κόπηκαν όλοι απ’ το τούρκικο μαχαίρι, αυτοί το 1771, με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, άλλοι νωρίτερα, άλλοι αργότερα κι όλοι διαρκώς επί τέσσερις αιώνες, έτσι για πλάκα, ώσπου να αποχτήσει ο Πάγκαλος χωράφια στο Κορωπί…

      …………………………

      * («Κοσμάς ο Αιτωλός», του Φάνη Μιχαλόπουλου, «Εναλλακτικές Εκδόσεις»)… 

    http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=05/01/2011&s=naytilos 
    ==================
    Ο σοσιαλισμός του κοπρίτη

    Καρτερός Θανάσης
    Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/01/2011
    Επιτέλους ο Πάγκαλος καθάρισε τη θέση του με τούτη την κατάσταση για το ποιος έφαγε τα λεφτά. Είπε στο Βήμα της Κυριακής: Πρώτον: Μαζί φάγαμε τα λεφτά μέσα στο πλαίσιο ενός φαύλου συστήματος πολιτικής πελατείας με αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο. Και δεύτερον: Όταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή…

    Σαφής ο αντιπρόεδρος. Και πώς αλλιώς να γινόταν, αφού υπηρετώντας και αναπαράγοντας σχεδόν σαράντα χρόνια κι ο ίδιος το φαύλο σύστημα θα γνώρισε πολλούς ανάλογους κοπρίτες; Παιδιά του κόμματος, δηλαδή, με πολυπληθή σόγια, που συνέβαλαν έναντι ενός διορισμού στις κατά καιρούς εκλογικές νίκες του ΠΑΣΟΚ και στην οικοδόμηση του αντίστοιχου σοσιαλισμού. Ο οποίος, αν επεκτείνουμε κάπως τη συλλογιστική του, θα μπορούσε να προστεθεί στους ποικίλους σοσιαλισμούς (υπαρκτούς, δημοκρατικούς, κ.λπ.) ως ο σοσιαλισμός του κοπρίτη.
    Μιλώντας ως ειδικός και πρωτεργάτης αυτού του σοσιαλισμού ο αντιπρόεδρος Πάγκαλος, αφήνει ωστόσο ένα μεγάλο κενό στην ενδιαφέρουσα ανάλυσή του. Αν ο διοριζόμενος έναντι ψήφων όχι μόνο είναι κοπρίτης, αλλά και θα παραμείνει σε όλη του τη ζωή κοπρίτης, τότε τι είναι ο διορίζων έναντι ψήφων; Τι είναι κάποιος που μπαίνει και ξαναμπαίνει στη Βουλή και αράζει σαράντα χρόνια σε υπουργεία επειδή διορίζει κοπρίτες; Αν πούμε ότι είναι κοπρίτης επί εκατό, ή επί χίλια, αδικούμε κάποιον;
    Το ερώτημα μπορεί χρησιμοποιώντας την πολιτική ορολογία του αντιπροέδρου να διατυπωθεί και ως εξής: Είναι κοπρίτες οι βουλευτές και οι υπουργοί που υπηρέτησαν τόσες και τόσες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και συνεπώς το καταγγελλόμενο τώρα ως φαύλο σύστημα; Είναι κοπρίτης ο ίδιος ο Παπανδρέου που παιδιόθεν σχεδόν βρισκόταν στην καρδιά αυτού του συστήματος; Και τελικώς είναι κοπρίτης ο Πάγκαλος, ο οποίος διεκτραγωδεί τη φαυλότητα ενός συστήματος που ο ίδιος έχτισε και εκμεταλλεύτηκε μαζί με άλλους;
    Έτσι μπλέκουμε πάλι. Διότι άντε και μας πείσατε κύριε αντιπρόεδρε ότι ο διορισθείς κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή. Εσείς που τον διορίσατε όμως πώς εξαιρείστε από την ίδια σας τη γλαφυρά διατυπωμένη διαπίστωση; Αυτό δεν είναι καθόλου σοσιαλιστικό, ακόμα και με τις αρχές του σοσιαλισμού (σας) του κοπρίτη…

    http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=590625