ΤΟΥ JOHANNES JOOSTE Στρατηγικό στέλεχος της Μerrill Lynch*
 Συνέντευξη στον Τ. ΜΑΝΤΙΚΙΔΗ 
 Είναι προφανές ότι η ΙΣΚΡΑ είναι σε άλλο πολιτικό μήκος κύματος σε σχέση με τον JOHANNES JOOSTE. Έχουν, όμως, ενδιαφέρον οι απόψεις του, όπως διατυπώνονται στην συνέντευξη που έδωσε στον εξαίρετο  Δημοσιογράφο Τ. ΜΑΝΤΙΚΙΔΗ, γιατί απηχούν τις θέσεις μιας από τις μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες του κόσμου, της Μerrill Lynch

Παραθέτουμε τον πρόλογο και ολόκληρη τη συνέντευξη του JOHANNES JOOSTE στην Εφημερίδα το ΒΗΜΑ της Κυριακής
Η αγορά έχει συνυπολογίσει την πιθανότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, ενώ η μορφή που θα πάρει η αναδιάρθρωση αυτή θα εξαρτηθεί τελικά από τις αποφάσεις των πολιτικών, εκτιμά ο κ. Johannes Jooste, στέλεχος της Βank of Αmerica/ Μerrill Lynch, θεωρώντας, επίσης αναφορικά με την κρίση χρέους στην ευρωζώνη, ότι τελικά θα υπάρξει ένας κάποιου τύπου κεντρικός μηχανισμός, ο οποίος θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα πανευρωπαϊκό ομόλογο. 
 Αν και θεωρεί ότι η πιθανότητα περαιτέρω υποβάθμισης της ελληνικής οικονομίας ξεπερνά το 50%, αναμένει ότι η ύφεση στην Ελλάδα το 2011 θα περιοριστεί στο 2,5%, ενώ σχετικά με την πορεία του ελληνικού Χρηματιστηρίου προβλέπει ότι οι πρώτοι έξι μήνες του έτους θα είναι δύσκολοι, με την πιθανότητα κάποιας ανόδου να μετατίθεται στο δεύτερο εξάμηνο.
Τέλος, ως portfolio strategist της Μerrill Lynch Wealth Μanagement και συντάκτης της ετήσιας έκθεσης με τις προβλέψεις μιας από τις κορυφαίες εταιρείες παροχής υπηρεσιών διαχείρισης περιουσίας και επενδύσεων για μεμονωμένους επενδυτές και επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, αναφέρει τις βασικές εκτιμήσεις του για το επενδυτικό τοπίο της χρονιάς που μόλις έχει ανατείλει.
– Τελικά η Ελλάδα θα αναδιαρθρώσει το χρέος της, κ. Jooste;
«Φαίνεται πιθανό και η αγορά το έχει ήδη συνυπολογίσει. Η μορφή της αναδιάρθρωσης εξαρτάται απλώς από το τι θα αποφασίσουν τελικά οι πολιτικοί».
– Ποιες εξελίξεις θεωρείτε πιθανές αναφορικά με την κρίση χρέους που ταλανίζει την ευρωζώνη; «Πιστεύουμε ότι θα υπάρξει ένας κάποιου τύπου κεντρικός μηχανισμός για το χρέος, ο οποίος θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα πανευρωπαϊκό ομόλογο. Θα έχει έναν τυπικό διαρθρωτικό χαρακτήρα ενός πλαισίου τραπεζικών και χρηματοοικονομικών ενισχύσεων. Οι κίνδυνοι, εξάλλου, αδυναμίας καταβολής πληρωμών εκ μέρους του Δημοσίου και οι χρηματοοικονομικοί κίνδυνοι στην Ευρώπη εξακολουθούν να αποτελούν απειλή και για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα».
– Ποιες πιθανότητες δίνετε για περαιτέρω υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας,ποιες είναι οι προβλέψεις σας για την πορεία της το 2011 και κατά πόσον η Ελλάδα θα μπορέσει να βγει στις αγορές για δανεισμό το τρέχον έτος;
«Η ύφεση στην Ελλάδα το 2011 θα μπορούσε να περιοριστεί στο 2,5%, αλλά η ανάκαμψη θα είναι αργή σε πραγματικούς όρους, ενώ το ελληνικό χρέος ως προς το ΑΕΠ με βάση τα σημερινά δεδομένα θα κορυφωθεί το 2013 για να ακολουθήσει στην συνέχεια πτωτική πορεία. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, οι πιθανότητες περαιτέρω υποβάθμισης της ελληνικής οικονομίας ξεπερνούν το 50%, κάτι που θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις εξελίξεις εντός του α Δ τριμήνου, ενώ η χώρα θα συνεχίσει μέσα στο 2011 την έκδοση βραχυπρόθεσμων χρεογράφων, τα οποία εξάλλου μπορούν να απορροφηθούν σε μεγάλο βαθμό ακόμη και από τις εγχώριες τράπεζες».
– Ποια προβλέπετε ότι θα είναι η πορεία του ελληνικού Χρηματιστηρίου κατά το τρέχον έτος;
«Οι πρώτοι έξι μήνες θα είναι δύσκολοι λόγω της αβεβαιότητας του χρέους. Παρ΄ όλα ταύτα, υπάρχει η πιθανότητα κάποιας ανόδου από το β΄ εξάμηνο».
– Με το 2011 να έχει μόλις ανατείλει, ποιες είναι οι συστάσεις για τις επενδύσεις;
«Καθώς η παγκόσμια οικονομία ανακάμπτει, οι επενδυτές θα πρέπει να στρέψουν την προτίμησή τους από τα κρατικά και τα εταιρικά ομόλογα στις μετοχές και στα εμπορεύματα. Οσον αφορά τις μετοχές, το ενδιαφέρον θα πρέπει να επικεντρωθεί στη μερισματική απόδοση, καθώς το 2011 οι επενδυτές θα πρέπει ίσως να αρχίσουν να στρέφουν και πάλι την προσοχή τους περισσότερο στα μερίσματα, τα οποία παραδοσιακά αποτελούν έναν από τους βασικότερους συντελεστές μιας καλής απόδοσης, και όχι στην προοπτική αύξησης της τιμής των μετοχών. Παράλληλα, η αύξηση που παρατηρείται στα ρευστά διαθέσιμα των επιχειρήσεων θα μπορούσε να τροφοδοτήσει ένα νέο γύρο συγχωνεύσεων και εξαγορών, όπου φυσικά παρουσιαστούν οι ανάλογες ευκαιρίες. Η αγορά των ακινήτων στη Βρετανία αρχίζει να επιστρέφει επίσης ως μια ελκυστική πηγή εισοδήματος. Η κτηματαγορά προσφέρει πλέον αποδόσεις της τάξεως του 4% πάνω από την απόδοση των μετοχών και του 6% πάνω από τα εγγυημένα ομόλογα (inflation-protected bonds). Η αδυναμία του ευρώ θα είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του 2011, καθώς το χρέος της περιφέρειας θα περιορίσει τις προσπάθειες εξομάλυνσης της νομισματικής πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ενώ αναμένουμε περαιτέρω άνοδο του μπλοκ των αναδυόμενων αγορών έναντι του δολαρίου των ΗΠΑ».
– Πώς θα κινηθεί το 2011 η αγορά των ομολόγων;
«Η ρευστότητα και οι αποδόσεις παίζουν κυρίαρχο ρόλο στο «νέο κανονικό» μοντέλο (χαμηλή ανάπτυξη στις χώρες του G7 και πολύ χαμηλός πληθωρισμός), με τις αναπτυξιακές τάσεις να εστιάζουν στις αναδυόμενες αγορές. Με τις τρέχουσες αποδόσεις, οι βασικές αγορές κυβερνητικού χρέους προσφέρουν χαμηλή αξία. Οι εταιρικοί τίτλοι πιθανότατα θα στηριχτούν από τη βελτίωση της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά η μεγαλύτερη απειλή είναι τώρα ο κίνδυνος των επιτοκίων.
Η αγορά των ομολόγων για τη χρηματοδότηση των κρατικών χρεών θα αποκτά σε γενικές γραμμές όλο και μικρότερη αξία. Ωστόσο τα ομόλογα των εταιρειών με υψηλή πιστοληπτική αξιολόγηση είναι διαφορετική υπόθεση. Πιστεύουμε ότι εκεί ενδέχεται να υπάρξει μεγάλη ζήτηση κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011. Οι επενδυτές θα πρέπει να είναι πάντως προσεκτικοί όσον αφορά τη χρηματοδότηση του χρέους των αναδυόμενων οικονομιών και να φροντίσουν να αποφύγουν τις τοποθετήσεις σε υπερτιμημένους τίτλους. Στα χαρτοφυλάκια κρατικών ομολόγων, οι τίτλοι του αμερικανικού δημοσίου είναι σε καλή τιμή και φαντάζουν ως μια επιλογή χαμηλού ρίσκου. Σε περίπτωση ανόδου του πληθωρισμού στις ΗΠΑ, είναι πιθανό να δούμε και τις ιαπωνικές μετοχές να υπεραποδίδουν, όπως εξάλλου έχει συμβεί και κατά το παρελθόν».
Πώς θα κινηθούν τα εμπορεύματα

– Ποιες είναι οι εκτιμήσεις σας για την πορεία των εμπορευμάτων;
«Αναμένουμε να συνεχιστεί η αύξηση στις τιμές των βασικών προϊόντων και το 2011, καθώς η Κίνα θα αποφύγει την «υπερθέρμανση». Ο τομέας της ενέργειας δείχνει ότι θα είναι μια ελκυστική αγορά αντιστάθμισης κινδύνου έναντι των φόβων για τη διεύρυνση του πληθωρισμού. Και πάλι ο κλάδος της ενέργειας έρχεται στο προσκήνιο, μαζί με τον χαλκό και τα υπόλοιπα βιομηχανικά μέταλλα, καθώς η ανάπτυξη των ασιατικών οικονομιών οδηγεί σε αύξηση της ζήτησης. Παρ΄ όλα αυτά, το ράλι του χρυσού έχει ολοκληρωθεί, καθώς η τιμή του έχει επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από 22 χρόνια σε σχέση με τις αμερικανικές μετοχές. Αυτή η ανωμαλία έχει φτάσει στο τέλος της»
* Η Συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ στις 16 Ιανουαρίου 2011

Γιώργος Κύρτσος

«Το ποσοστό της ανεργίας αυξάνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς. Τον περασμένο Οκτώβριο έφτασε το 13,5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και με βάση τις προγνώσεις του μνημονίου θα ξεπεράσει το 15% πριν από τα τέλη του 2011. Αυτό είναι το επίσημο ποσοστό ανεργίας, ενώ, σύμφωνα με τους ειδικούς της ΓΣΕΕ, το πραγματικό ποσοστό κινείται προς το 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Φοβερό μείγμα

  • Η αύξηση της ανεργίας πλήττει ιδιαίτερα σκληρά τη νέα γενιά, η οποία, εάν κρίνουμε από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, κινδυνεύει να αποκλειστεί από την αγορά εργασίας.
  • Η αύξηση της ανεργίας συνδυάζεται με την περιθωριοποίηση και τη φτωχοποίηση ευρύτερων επαγγελματικών και κοινωνικών στρωμάτων. Υπάρχουν οικογένειες στις οποίες οι γονείς εργάζονται χωρίς να είναι σε θέση να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας και τα παιδιά αδυνατούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Υπάρχουν, επίσης, πολλές οικογένειες στις οποίες οι γονείς έχασαν ή κινδυνεύουν να χάσουν τη θέση απασχόλησής τους χωρίς να έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις της επαγγελματικής ένταξης και εξέλιξης των παιδιών τους.


Βρισκόμαστε πλέον αντιμέτωποι με οικονομικά και κοινωνικά δράματα.
Το ευρύτερο σύστημα εξουσίας και οι πιστωτές του ελληνικού Δημοσίου τιμωρούν τον ελληνικό λαό ακόμα και για λάθη και παραλείψεις με τα οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση.

Η μεσαία τάξη

Με το ποσοστό ανεργίας να έχει σκαρφαλώσει στο 13,5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, τους φτωχούς να ξεπερνούν το 20% του ελληνικού πληθυσμού και ευρύτερα επαγγελματικά και κοινωνικά στρώματα να οδηγούνται στο περιθώριο, δημιουργείται μία εκρηκτική κοινωνική κατάσταση. Η έλλειψη σοβαρής επαγγελματικής προοπτικής για τη νέα γενιά κάνει ακόμη πιο ασταθές το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα.

  • Ένας άλλος παράγοντας αστάθειας είναι η συρρίκνωση της λεγόμενης μεσαίας τάξης. Νοικοκυριά που μέχρι τώρα είχαν μια σχετική οικονομική άνεση και τα μέλη τους είχαν επιτύχει την επαγγελματική και κοινωνική κατοχύρωση αρχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες.

Η πολιτική του μνημονίου αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας και εξαφανίζει κατακτήσεις δεκαετιών. Δημιουργούνται σιγά-σιγά οι προϋποθέσεις για μια κοινωνική έκρηξη που θα δοκιμάσει τις αντοχές του πολιτικού και οικονομικού συστήματος»
===================

Πριν μερικές δεκαετίες, οι παππούδες της σημερινής γενιάς (κάποιοι εξ αυτών τέλος πάντων) βρέθηκαν να παίρνουν τα όπλα εναντίον ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών. Τώρα είναι η σειρά μας, και θα πρέπει αυτή τη φορά να τελειώσουμε τη δουλειά.

Πηγή

Γκόρντον…«καρφώνει» Γιώργο

Posted: 14 Ιανουαρίου, 2011 in Uncategorized

Με…«όπλο», τα γραφόμενα του τέως Πρωθυπουργού της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν, θα επιχειρήσει η Ν.Δ. να κτυπήσει τον κ. Γ. Παπανδρέου.
Η Ρηγίλλης, επενδύει στα όσα γράφει στο πρόσφατο βιβλίο του, ο ομοϊδεάτης του Έλληνα Πρωθυπουργού, για την ελληνική κυβέρνηση και ετοιμάζεται να αναδείξει το επιχείρημά του, ότι καθυστέρησε να λάβει μέτρα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, αναμένεται να αξιοποιήσει το βιβλίο του κ. Μπράουν (Πρωθυπουργού της Βρετανίας και αρχηγού του Εργατικού Κόμματος, το διάστημα 2007-2010), με τίτλο: «Πέρα από το κραχ» (εκδόσεις Πεδίο).
Αυτό θα το κάνει για να υποστηρίξει, πως επιδοκιμάζεται με αυτή τη διαδικασία -έστω και με έμμεσο τρόπο- η κριτική του προέδρου της Ν.Δ. κ. Αντ. Σαμαρά, ότι καθυστέρησε η κυβέρνηση να λάβει μέτρα με συνέπεια την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης.
«Οι ευρωπαϊκές εγγυήσεις είναι το θεμέλιο της διάσωσης της Ελλάδας το 2010. Θεωρώ ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, είχε το θάρρος να λάβει τις δυσκολότερες των αποφάσεων και να εφαρμόσει τα σκληρότερα των μέτρων. Αλλά πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι λαμβάνει τις καλύτερες δυνατές συμβουλές» επισημαίνει ο κ. Μπράουν στο βιβλίο (σελ. 239) και συνεχίζει:
«Για παράδειγμα,

κατά τους πρώτους μήνες του έτους, εξαιτίας καθυστερήσεων στις αποφάσεις για να βοηθηθεί η Ελλάδα, το κόστος στην Ελλάδα της αποφυγής της χρεοκοπίας αυξήθηκε από 30 δισ. ευρώ, κατά προσέγγιση, σε 120 δισ. ευρώ».

Στη συνέχεια, ο κ. Μπράουν, αναφέρει ότι «αυτές οι εγγυήσεις δεν εξαλείφουν τα ίδια τα χρέη, αντιμετωπίζουν μόνο τις συνέπειες, όχι την αιτία» και συμπληρώνει: «Μια δανειακή εγγύηση δεν μπορεί από μόνη της να επιλύσει ένα πρόβλημα υπερχρέωσης. Με άλλα λόγια δεν μπορείς να εξαλείψεις ένα πρόβλημα αξιόχρεου ταξινομώντας το ως πρόβλημα ρευστότητας».
Ο Βρετανός πολιτικός υποστηρίζει ότι «αν και κανείς δεν ξέρει ακόμα εάν η Ελλάδα θα είναι σε θέση να επιστρέψει στην ανάπτυξη χωρίς μια αναπροσαρμογή του χρέους, πρέπει να θυμόμαστε ότι η άλλη πλευρά του νομίσματος του ελληνικού δανεισμού, είναι ότι τα λεφτά τα δάνεισαν γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες».
Στη συνέχεια διευκρινίζει: «Η έκθεση των γερμανικών τραπεζών στην Ελλάδα είναι περίπου 50 δισ. δολάρια, ενώ η γαλλική έκθεση είναι 75 δισ. δολάρια. Συνεπώς, η ανησυχία εκτείνεται πολύ πιο πέρα από την ικανότητα της Ελλάδας να πληρώσει».

Πηγή

Υπήρχε άλλος δρόμος

Ερχεται, λοιπόν, ο τέως πρωθυπουργός της Βρετανίας, ο Γκόρντον Μπράουν, και τινάζει στον αέρα τη θηριώδη προπαγάνδα της Ενωσης και της ελληνικής κυβέρνησης για τη βοήθεια και το Μνημόνιο: Καθυστέρησαν οι αποφάσεις αυτές, λέει ο Μπράουν.

Και το κόστος -για να αποφύγει η Ελλάδα τη χρεωκοπία- αυξήθηκε από τα 30 δισ. στα 120 δισ. ευρώ! (Από το άρτι εκδοθέν βιβλίο του «Πέρα από το Κραχ», εκδόσεις «Πεδίο», που το έκανε χθες πρώτο θέμα η εφημερίδα «Δημοκρατία»)… Οι καλόπιστοι -αλλά και οι αμνήμονες- θα σπεύσουν να επιρρίψουν τις ευθύνες αποκλειστικά στην Ενωση για την απαράδεκτη και οδυνηρή διεύρυνση του κόστους, που βαρύνει συντριπτικά τους ώμους της ελληνικής κοινωνίας. Στην ένσταση αυτή, την απάντηση -τεκμηριωμένη και πειστική- τη δίνει η ίδια η πραγματικότητα: ο κ. Γ. Παπανδρέου όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκε στοιχειωδώς με την Ενωση, μόλις ανέλαβε τα ηνία… Οχι μόνο δεν πίεσε τους Ευρωπαίους, μεταβάλλοντας το ενδεχόμενο χρεωκοπίας της Ελλάδος σε υπερασπιστικό όπλο, ώστε να πετύχει και επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους καθώς και δάνειο με ανεκτό επιτόκιο… Οχι μόνο δήλωνε κομπαστικά στις αρχές του 2010 ότι θα τηρηθεί το… προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ (αυξήσεις κ.λπ.)… Οχι μόνο ξόρκιζε την ένταξη στον «Μηχανισμό Στήριξης»… Αλλά και έκανε ό,τι είναι δυνατόν να βυθίσει τη χώρα και να εκτινάξει τα spreads στα ύψη: Μιλούσαν μέσα στη Βουλή για το ενδεχόμενο να πτωχεύσει η Ελλάδα. Ανέφεραν τον «Τιτανικό», παραπέμποντας συνειρμικά στην καταστροφή. Και συκοφαντούσαν τους εργαζόμενους της χώρας σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου… Ετσι έφτασε η χώρα στο Μνημόνιο. Και έτσι -με αρωγό τη στυγερή, ανεκδιήγητη προπαγάνδα- επεβλήθη το χάλκεον εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεωκοπία», για να λειτουργεί διαρκώς υποστηρικτικά προς την τραγική και ολέθρια κυβερνητική πολιτική… 
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=241595

    Συνέντευξη στο Νίκο Μελέτη 

    Τέσσερα χρόνια μιλάτε και γράφετε με κεντρικό μοτίβο την ιδέα ότι η εξωτερική μας πολιτική δεν είναι ελληνική αλλά ξενοκίνητη. Πού στηρίζετε αυτήν τη μελαγχολική σκέψη;

    Σε τέσσερα επιχειρήματα.
    Πρώτον: στο γεγονός ότι, ενώ η Αμερική μάς χαρακτηρίζει συνεχώς «στρατηγικούς εταίρους», δεν παύει ούτε στιγμή να κινείται εναντίον των συμφερόντων μας. Θυμηθείτε τον ρόλο της στα Ιουλιανά, στη δικτατορία, στην επιχείρηση της Κύπρου το ’74, στην προσπάθεια να εμποδίσει τον ερχομό του Ανδρέα το ’81, στον πόλεμο κατά της Σερβίας, στη βοήθεια προς την πΓΔΜ (ακόμα και στη σύνταξη των επιστολών των Σκοπιανών προς την ελληνική κυβέρνηση), στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (με όλες τις συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει μια μέρα για εμάς), στις συνεχείς προσπάθειες να εμποδίσει τις πρωτοβουλίες μας στο πεδίο των αγωγών, στα εμπόδια που έθεσε στην πρόθεσή μας να προμηθευτούμε ρωσικούς οπλισμούς. Θυμηθείτε, λοιπόν, αυτές και τόσες άλλες περιπτώσεις και θα δείτε πόσο αφερέγγυα, κυνική και αδίστακτη είναι η «φίλη» αυτή χώρα στις δημόσιες σχέσεις της. Οποιος θεωρεί άδικη αυτή την κρίση, ας διαβάσει την Wikileaks για να δει τους Αμερικανούς μέσα από τα δικά τους λόγια!

    • Δεύτερον: φοβάμαι όμως ακόμη περισσότερο εκείνους τους Ελληνες – πολιτικούς (BLOGGER: αυτό πρέπει να το δεις: «Και οι… διάδρομοι έχουν προνόμια …»), δημοσιογράφους και κρατικά επιδοτούμενους (απαράδεκτο σε στιγμές μεγάλης φτώχειας) οργανισμούς (ως, π.χ., το ΕΛΙΑΜΕΠ) που πείθουν τον εαυτό τους ότι συμφέρει την πατρίδα τους να είναι οι ίδιοι αρεστοί (αν όχι, ίσως, και υποχωρητικοί) στους Αμερικανούς. Οι κυνικά διακείμενοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν τη γνώμη ότι οι φαντασιώσεις αυτές δεν διαφέρουν και τόσο από την εγκληματική άγνοια του συμφέροντος της πατρίδας μας, αλλα ας το αφήσουμε αυτό γι’ άλλη συζήτηση. (blogger: βλ. σχετικά με τα ΜΜΕ: ΜΜΕ και money αλλά και εδώ)
    • Τρίτον: φοβάμαι την αυξανόμενη λαιμαργία των Τούρκων, ορατή σε όλα τα σύγχρονα πεδία δράσης τους και γνωστή υπό το όνομα «νεο-οθωμανισμός», η οποία λαμβάνει τρομακτική υποστήριξη από τους Αγγλοσάξoνες.

    Τέλος, με ανησυχεί η (επιτυχημένη) επικοινωνιακή πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση τόσο ως μοχλό εκφοβισμού και πειθάρχησης των δυστυχούντων συμπολιτών μας όσο και ως δικαιολογία για μια πιθανή απεμπόληση των εθνικών δικαιωμάτων μας. Και αν τολμήσει κάποιος να διατυπώσει άλλη σκέψη, αμέσως θα τον «λεκιάσουν» ως φιλοπόλεμο. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι τρομοκρατία!

    Αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο;

    Σε δύο χτυπήματα που προβλέπω ότι θα έλθουν απανωτά.

    • Το πρώτο το προβλέπω εδώ και καιρό. Αναφέρομαι στη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. 
    • Το δεύτερο είναι το μειονοτικό «θέμα» στη Θράκη, το οποίο σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε «πρόβλημα» πρώτου μεγέθους, αν και λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν καν να το σκέφτονται!

    Για περισσότερες λεπτομέρειες ως προς το πρώτο θέμα, παραπέμπω στο αποκαλυπτικό άρθρο των κ. Λυγερού και Κωνσταντακόπουλου στον «Κόσμο του Επενδυτή» της 27ης Νοεμβρίου 2010, σχετικά με «άκρως απόρρητο» κείμενο του υπουργείου Εξωτερικών, το περιεχόμενο του οποίου και ο δημόσια μη γνωστός τρόπος γενέσεώς του, όμως, είναι ενδεικτικά του πώς δουλεύει (ή δεν δουλεύει) το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, η υβριστική αντίδραση του εκπροσώπου του τελευταίου αποδεικνύει -για πολλούς- ότι ο συντάκτης του κειμένου ευθαρσώς προειδοποίησε τους διαπραγματευτάς μας για τους κινδύνους που συνεπάγονται για τα εθνικά συμφέροντα αυτά που συζητούν με τους Τούρκους.
    Για το «Θρακικό Πρόβλημα» παρατηρώ τρία πράγματα.
    Πρώτον: το θέμα των μειονοτικών ομάδων της Θράκης -και υπενθυμίζω ότι είναι τρεις, όχι μία- όπως άλλωστε και το θέμα της πΓΔΜ, το έχουμε κάνει πιο δυσχερές εμείς οι Ελληνες, είτε με το να αφήνουμε την κατάσταση να χειροτερεύει μόνη της με την πάροδο του χρόνου είτε με το να ενεργούμε οι ίδιοι με κομματικά ή προσωπικά κριτήρια. Περαιτέρω, με το να φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε σε μειονοτικές ομάδες δικαιώματα που επιβάλλουν όχι μόνο οι διεθνείς μας υποχρεώσεις αλλά και ο ίδιος ο πολιτισμός μας και συγχρόνως να είμαστε εξαιρετικά ενδοτικοί στις δραστηριότητες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής.
    Δεύτερον: δεν βλέπω, αλλά και αμφιβάλλω εάν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον, όταν οι Τούρκοι, έχοντας (με τη βοήθειά μας) «λύσει» τα προβλήματά τους στο Αιγαίο, στρέψουν την προσοχή τους στη Θράκη, όπως μας έχει ήδη προειδοποιήσει ο κ. Νταβούτογλου.
    Είναι αίσχος πλην όμως αληθές το να πει κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη (εμμέσως) ενθαρρύνεται από το ελληνικό κράτος το οποίο συνεχώς: (α) παραχωρεί τις εξουσίες του σε θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να διασφαλίσει ότι ακραίοι κύκλοι που κινούνται στους κόλπους και των κομμάτων δεν θα τους μετατρέψουν σε θεσμούς «αυτονομίας» ειδικά σε περιοχές που τους ευνοεί η συγκέντρωση πληθυσμού, (β) παραβλέπει τη δημογραφική εξέλιξη στην περιοχή, η οποία ΔΕΝ ευνοεί τους Ελληνες χριστιανούς.
    Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, πόσος άραγε χρόνος θα χρειαστεί προτού οι Τούρκοι αρχίσουν να μιλούν περί «αυτόνομου» ή «ανεξάρτητου κρατιδίου (το οποίο σε πρώτη φάση θα περιλαμβάνει τις ελληνικές μουσουλμανικές περιοχές και σε δεύτερη θα προσθέσει τους γειτονεύοντες μουσουλμάνους της Βουλγαρίας) με βάση τις αρχές του Κοσσυφοπεδίου; Βεβαίως, τις αρχές αυτές οι Αγγλοσάξονες τις απορρίπτουν όταν δεν τους συμφέρουν (βλ. αίτημα Σέρβων της Βοσνίας). Σίγουρα, όμως, θα έβλεπαν με «καλό μάτι» οτιδήποτε ευχαριστούσε τη «φίλη Τουρκία».
    Και μία τελευταία σκέψη-ερώτηση: κινδυνολογώ χωρίς λόγο; Οχι. Προειδοποιώ, δεν κινδυνολογώ.
    Αλλά, και αν ακόμη το δεύτερο συμβαίνει στα μάτια όσων εξ επαγγέλματος έχουν την πρόθεση να παρεξηγούν και την ικανότητα να απλοποιούν, αναλαμβάνω την ευθύνη των απόψεών μου, μια και θεωρώ αναγκαίο αυτά τα θέματα να συζητηθούν εγκαίρως και ευρέως και να μην αποφασίζονται από μια κυβέρνηση που, προφανώς πλέον, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!

    Οι απόψεις σας αυτές πιστεύετε ότι μπορεί να έχουν απήχηση και να βρίσκουν υποστηρικτές;
    • Θα ήθελα να πιστεύω ότι η καλοζωία, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός της εποχής μας, σε συνδυασμό με τη συμφεροντολογία ενός εν πολλοίς ανυπόληπτου Τύπου, δεν έχουν διαβρώσει εντελώς τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά της πατρίδας μου. Αλλά, και αν κάνω λάθος, δεν με νοιάζει. Γιατί υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου ?εξαιρουμένων, βεβαίως, των φιλοχρήματων οπορτουνιστών? όπου έκαστος κάνει αυτό που του υπαγορεύουν η συνείδησή του, η παράδοσή του, η φιλοπατρία του και η όση συναίσθηση καθήκοντος μπορεί να έχει.

    Τι σημαίνει αυτό; Aς μην ξεχνάμε ότι μπορεί να υπογράψαμε -καλώς ή κακώς – το μνημόνιο, που συνεπάγεται απαράδεκτους περιορισμούς στην άσκηση της οικονομικής μας πολιτικής. Ουδέποτε όμως, εξ όσων γνωρίζω, υπογράψαμε μνημόνιο που μας αναγκάζει να απεμπολήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.
    Ως εδώ, λοιπόν, κύριοι και μη παρέκει! Η στιγμή που αυτό το σύνθημα θα γίνει δεκτό πλησιάζει και θα ακουσθεί τρανταχτά στους δρόμους.
    Ερχονται χτυπήματα σε Θράκη και Αιγαίο

    Για να επανέλθουμε στο Καστελόριζο: η τμηματική, ας την ονομάσουμε έτσι, διαπραγμάτευση θεωρείτε ότι διευκολύνει την επίλυση των προβλημάτων των δύο χωρών;

    Οχι, για δύο λόγους.
    Πρώτον: γιατί πάντα λέγαμε, μέχρις ότου άλλαξε τα πράγματα ο κ. Σημίτης στη Μαδρίτη, ότι εμείς ένα πρόβλημα παραδεχόμαστε μόνο και αυτό ήταν το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Σταδιακά, η λίστα de facto διευρύνθηκε, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!
    Εάν έτσι, λοιπόν, μας κληροδότησαν τα Ιμια και τη Μαδρίτη, τότε πρέπει και εμείς να διατυπώσουμε τα δικά μας «παράπονα» και αυτά δεν αφορούν μόνο τα ζητήματα του Πατριαρχείου που εξάλλου είναι θέματα θρησκευτικών ελευθεριών. Και, ενδεχομένως, θα συμπλήρωνα: «Εφόσον θέλετε να συμπεριφέρεστε έτσι, δεν βλέπουμε για ποιον λόγο εμείς πρέπει να σπεύδουμε, όπως κάκιστα πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας (εντείνων την πολιτική Μπακογιάννη), να πρωτοστατούμε στον ευρωπαϊκό χώρο για την αποδοχή σας ως πλήρους μέλους της ΕΕ».
    Αναφορικά τώρα με το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, εάν δεχτούμε να το αποσυνδέσουμε από τα Δωδεκάνησα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αργότερα η Τουρκία θα εμφανίσει την περιοχή ως νησίδες που επικάθονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, με απώτερο σκοπό να τους αρνηθεί το δικαίωμα να διεκδικήσουν τη δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μπορεί, δηλαδή, η ελληνική παραχώρηση (σήμερα) να διευκολύνει την Τουρκία (αύριο) να επικαλεστεί την αρχή της αναλογικότητας, για να αποκτήσει το υπέδαφος μεγάλης θαλάσσιας περιοχής που από καιρό (και με σχετική ευκολία) οφείλαμε να είχαμε διεκδικήσει και κατοχυρώσει εμείς. Εναλλακτικά ή και επιπλέον οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο Καστελόριζο τις ίδιες αρχές που προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε ως βάση του διαμελισμού του Αιγαίου. Οπως, λοιπόν, πρότεινα σε πρόσφατη επιστολή που έγραψα με τον Ελληνοαμερικανό καθηγητή κ. Καριώτη, η Ελλάς πρέπει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ της, τουλάχιστον με την Κυπριακή Δημοκρατία.

    Λέτε συχνά ότι η «παράδοση» θα παρουσιασθεί στο κοινό ωραιοποιημένη. Πώς το φαντάζεστε ακριβώς;

    Πρώτα απ’ όλα θα βασίζεται σε δύο πυλώνες: τα χρήματα και τους φόβους των ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας.
    Ο πρώτος θα υπερβάλλει πόσο θα ωφεληθούμε από τις γεωτρήσεις.
    Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι η παρούσα «μουγκαμάρα» των φοβισμένων Ελλήνων που θα υποστούν καταιγισμό δημοσιευμάτων για το πόσο αναγκαίο είναι να δώσουμε ένα τέλος σε μια ατυχή σειρά «πολεμικών συρράξεων» –όπως πρόσφατα και τόσο άστοχα χαρακτήρισε η κυρία Μπακογιάννη την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την Επανάσταση του 1821- που αδίκως οι «γλαφυροί πατριώτες» -βλέπε φανατισμένοι προγονοί μας- κατ’ επανάληψη παρερμήνευσαν!
    Βεβαίως, τι μπορεί ο «κακόμοιρος» Ελληνας να αντιτάξει σ’ έναν τέτοιο καλά χρηματοδοτούμενο -γιατί «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιες προσπάθειες- πόλεμο; Θα μπει, λοιπόν, στο καβούκι του, δίκαια θα γίνει ακόμη πιο κυνικός και, δίκαια πάλι, θα ονειρεύεται την ημέρα που αυτός πια θα επιβάλλει από τα κάτω τη δίκαιη τιμωρία.

    Τι ακριβώς θα κάνατε διαφορετικό από ό,τι πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας;

    Εννοείτε τον κ. Παπανδρέου, μια και ο κ. Δρούτσας, ως γνωστόν, είναι ετερόφωτος επιστάτης των πρωθυπουργικών διαταγών.
    Πρώτον: θα προκαλούσα -δεν θα απέφευγα- μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα. Το σκότος αρέσει μόνο στους συνωμότες.
    Δεύτερον: θα αντέκρουα αυτή την αηδή και συνεχώς προβαλλόμενη φενάκη, από τις γνωστές επιδοτούμενες δεξαμενές σκέψης ότι η Τουρκία τάχα άλλαξε και αιφνιδίως μεταβλήθηκε σε επιστήθια φίλη μας.
    Τρίτον: θα καθυστερούσα την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, επικαλούμενος το συμφέρον της Ευρώπης να μην κληρονομήσει τα προβλήματα που -καθ’ ομολογίαν του ίδιου του κ. Νταβούτογλου- θα έφερνε μαζί της μια πλήρης ένταξη.
    Τέταρτον: θα προετοίμαζα, με διάφορους τρόπους, τη μονομερή διακήρυξη των δικαιωμάτων μου στην ΑΟΖ μας και μετά θα προχωρούσα στην οριοθέτησή της.
    Πέμπτον: εν συνδυασμώ με τα ανωτέρω, θα ενίσχυα τις δικές μας διαπραγματευτικές δυνατότητες, πλησιάζοντας όλους όσοι μπορούν να μας βοηθήσουν, και δεν θα βασιζόμουν μόνο σ’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν στο παρελθόν.
    Εκτον: μαζί με όλα τα προηγούμενα, θα ξαναέδινα στους συμπατριώτες μου αυτοπεποίθηση, ενισχύοντας την πίστη τους στο παρελθόν τους, την ιστορία και τη θρησκεία τους, και θα «ξήλωνα» τάχιστα την προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία.

    • Τέλος, θα προειδοποιούσα τόσο τους ενδοτικούς πολιτικούς όσο και τα δημοσιοϋπαλληλικά (και επιδοτούμενα) «ακαδημαϊκά δεκανίκια» τους ότι με την παρούσα συμπεριφορά τους πλησιάζουν το οριακό σημείο όπου η πολιτική ευθύνη ενδέχεται να μετατραπεί σε ποινική.

    http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=49734948
    ==========

    Blogger: Συμπληρωματικά των παραπάνω, αξίζει να (ξανα)δείτε δυο παλιότερες αναρτήσεις:

    Αν η Ιστορία διδάσκει (κατά τον Χέγκελ, η ιστορία διδάσκει ότι οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν μαθαίνουν τίποτα από την Ιστορία), αξίζει να σταθούμε λίγο στην ιστορική απόφαση που πήρε η Εκκλησία του Δήμου στην αρχαία Αθήνα όταν χιλιάδες πολίτες, στην πλειονότητά τους αγρότες, έχαναν την ελευθερία τους λόγω της αδυναμίας αποπληρωμής ληξιπρόθεσμων χρεών και γίνονταν δούλοι των δανειστών τους (Αριστοτέλης, «Αθηναίων Πολιτεία», 1:2 και Πλούταρχος, «Σόλων», 13:2).
    Αν ο αθηναίος οφειλέτης δούλευε στα κτήματα του αφεντικού του, ο σημερινός, που χάνει σπίτι, αυτοκίνητο ή την επιχείρησή του, βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα. Από άλλους εξαρτάται αν θα δουλέψει και πού θα δουλέψει, πώς θα ζήσει και πού θα ζήσει, αν τελικά ζήσει. Οι δανειστές δεν συγκινούνται από προσωπικά δράματα, που συνήθως προκαλούν οι ίδιοι.
    Με την οικονομία τους στα όρια της κατάρρευσης, οι Αθηναίοι έδωσαν στον Σόλωνα έκτακτες εξουσίες και ο μεγάλος αθηναίος ποιητής και πολιτικός εισήγαγε μια σειρά από πρωτοποριακά μέτρα, το πρώτο από τα οποία ήταν η «σεισάχθεια», δηλαδή η απόσειση του άχθους (βάρους) των χρεών. Ετσι, τα χρέη προς ιδιώτες και προς το Δημόσιο παρεγράφησαν, οι υποδουλωμένοι οφειλέτες απελευθερώθηκαν και οι δημευμένες περιουσίες επεστράφησαν στους δικαιούχους.
    Διάφορες μορφές σεισάχθειας εισήχθησαν κατά καιρούς στις δυτικές κοινωνίες από την αρχαία Ρώμη των Γράκχων μέχρι το Βυζάντιο και τα νεότερα χρόνια. Η σολώνεια σεισάχθεια μπορεί να φαντάζει σήμερα ουτοπική (αργά ή γρήγορα η παραγραφή των χρεών θα αποτελεί πια μονόδρομο), αλλά μπορεί να πάρει μια ρεαλιστικότερη μορφή και να στοχεύει π.χ. στην απάλειψη των τόκων από τα συσσωρευμένα χρέη ή, ακόμη ρεαλιστικότερα, στη μείωσή τους. Οι δανειστές θα ζημιωθούν βέβαια, δηλαδή θα μειωθούν τα κέρδη τους, αλλά είναι καιρός να συνεισφέρουν και εκείνοι στο ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης για την οποία είναι τουλάχιστον συνυπεύθυνοι, αν δεν είναι οι κυρίως υπεύθυνοι.
    Εχουν τα (δημοκρατικά) κοινοβούλια της Ε.Ε. τη βούληση και τα κότσια να ακολουθήσουν το παράδειγμα της αθηναϊκής δημοκρατίας; Μπορούν να περιβάλλουν έναν οραματιστή και τολμηρό ηγέτη με πλήρη δικαιοδοσία για να πάρει σωτήρια μέτρα; Υπάρχει σήμερα ένας Σόλωνας;
    Αν πράγματι ο κ. Τρισέ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ανησυχεί για τα δημοσιονομικά της ευρωζώνης, καλά θα κάνει να κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι δανειστές δεν βλέπουν ότι με τα τοκογλυφικά επιτόκια και τους εξουθενωτικούς όρους δανεισμού εξοντώνουν τους δανειολήπτες; Μέχρι πότε θα αντέχουν οι πολλοί (και οικονομικά ανίσχυροι), που αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά της εθνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, να τρώνε τις σάρκες τους;
    Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι όφελος θα προκύψει από την εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου και τι θα σημάνει για την εθνική οικονομία η απάλειψη (ή και η μείωση) των τόκων (έστω) από τα 110 δισ. ευρώ (της υποτιθέμενης αλληλέγγυας στήριξης, αλλά στην ουσία ληστρικής επένδυσης με 5.5% συγκριτικά με το 2,5% της Γερμανίας). Οι δαπάνες για τους τόκους το 2011 υπολογίζονται στα 15.9 δισ. ευρώ. Ακόμη και μια επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των πιστωτών, οι οποίοι οφείλουν επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

    Πέσαμε αμαχητί

    Posted: 11 Ιανουαρίου, 2011 in Uncategorized

     
    Αυτή η κυβέρνηση πήρε στα χέρια της μια Ελλάδα που κατευθυνόταν σταθερά στα όρια ενός νέου τύπου «υπο-κράτους» αλλά, γνωρίζοντας άριστα την κατάστασή της αυτή πριν αναλάβει την εξουσία, κατάφερε μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο να «πείσει» τους Ελληνες ότι οι πιο φτωχοί από αυτούς οφείλουν να πληρώσουν για να «σωθεί» ο τόπος.

    Κεντρικός παράγοντας σ’ αυτή την κάθοδό μας προς την κόλαση είναι ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου.

    Θυμηθείτε ότι άφησε τη χώρα χωρίς καμία μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία ή σχετική λήψη περιοριστικών μέτρων από τον προπερασμένο Οκτώβριο μέχρι τον Ιανουάριο του 2010.

    Και μερικά σημαντικά γεγονότα που αφορούν προσωπικά τον ίδιο τον κ. Παπακωνσταντίνου:

    • 1. Στη δήλωση του Eurogroup (28 Οκτωβρίου) για την ένταξη της Ιρλανδίας στον προσωρινό μηχανισμό στήριξης της οικονομίας της, υπάρχει στο τέλος φράση όπου καταγράφεται πως το συμβούλιο των υπουργών θα εξετάσει την ανάγκη παράτασης-επιμήκυνσης της αποπληρωμής του ελληνικού χρέους (110 δισ. ευρώ μέχρι το 2013 από τον ειδικό μηχανισμό διάσωσης της Ελλάδας). Ο κ. Παπακωνσταντίνου επέστρεψε θριαμβευτής από τις Βρυξέλλες με την επιμήκυνση, για να διαψευσθεί παταγωδώς την επομένη, διότι δεν είχε ακόμη αποφασιστεί τίποτε συγκεκριμένο για το ελληνικό χρέος. 
    • 2. Η Πολωνία, επικαλούμενη τη μεγάλη επιβάρυνση του προϋπολογισμού της από την αλλαγή του συνταξιοδοτικού συστήματός της, κατάφερε ν’ αποσπάσει τη δέσμευση των εταίρων της ότι θα ληφθούν υπόψη στον υπολογισμό των ελλειμμάτων και του χρέους της αυτές οι δαπάνες.Ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν τόλμησε να πιέσει καν τους κοινοτικούς για να συμβεί κάτι ανάλογο με τα ελληνικά ελλείμματα και το χρέος, λόγω των υπερβολικών δαπανών της χώρας σε αμυντικούς εξοπλισμούς εξαιτίας της Τουρκίας. Τα συμπεράσματα, δικά σας. 
    • 3. Στην απόφαση του ευρωπαϊκού συμβουλίου κορυφής του Δεκεμβρίου για τη σύσταση ενός Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης των οικονομικά «αδύνατων» χωρών της Ενωσης, δεν υπάρχει καμία ρητή αναφορά για τη δυνατότητα πρόσβασης και της Ελλάδας σ’ αυτόν το Μηχανισμό, διότι γι’ αυτήν έχει συσταθεί ο γνωστός, προσωρινός μηχανισμός διάσωσης με τα 110 δισ. ευρώ. Η σιωπή του κειμένου της σχετικής απόφασης δεν συνιστά και σιωπηρή παραδοχή ότι αυτόματα θα είναι «μέσα» στο Μηχανισμό και η Ελλάδα. Μπορεί οι εταίροι μας να πουν στους Ελληνες ότι εσείς δεν είσαστε μέσα, διότι σας δώσαμε ήδη. Η αδυναμία διαπραγμάτευσης του κ. Παπακωνσταντίνου σε προηγούμενες, προπαρασκευαστικές, φάσεις αυτής της απόφασης έχει αφήσει την Ελλάδα εκτός μόνιμου Μηχανισμού. Αρα, το θέμα μένει ανοιχτό και προς… νέα διαπραγμάτευση. Τέλος, 
    • 4. Στο ίδιο συμβούλιο κορυφής, οι 27 κοινοτικοί ηγέτες ενέκριναν και μια έκθεση για την «Οικονομική Διακυβέρνηση» της Ενωσης, που συντάχθηκε υπό την προεδρία του προέδρου της Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κορυφής Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ από την ειδική Ομάδα Δράσης (Task Force), η οποία συνεδρίασε γι’ αυτόν το σκοπό 13 φορές – εκ των οποίων τις έξι σε υπουργικό επίπεδο, με τη συμμετοχή και του κ. Παπακωνσταντίνου. Εκθεση της οποίας η σύνταξη αποφασίσθηκε ακριβώς με αφορμή την κρίση στην Ελλάδα. Και τούτο φαίνεται από το γεγονός ότι η χώρα μας είναι η μοναδική από τις 27 στην οποία γίνεται ειδική, ονομαστική αναφορά («Για ένα πιο στέρεο πλαίσιο διαχείρισης των κρίσεων»).

    Σε παράρτημα της έκθεσης αυτής, ο κ. βαν Ρόμπαϊ καταγράφει και τη συμβολή (με κείμενα και γραπτές προτάσεις τους -25 συνολικά-) των υπουργών Οικονομικών των χωρών-μελών για τον επηρεασμό της διαμόρφωσης του τελικού κειμένου υπέρ των δικών τους θέσεων. Ενα κείμενο προτάσεων υπέβαλε ο Κύπριος υπουργός και δύο κείμενα ο υπουργός της Σλοβενίας. Γνωρίζετε πόσα κείμενα με προτάσεις, για να στηρίξει τις θέσεις της χώρας του, που «καίγεται» κυριολεκτικά από την κρίση, υπέβαλε ο δικός μας υπουργός, ο κ. Παπακωνσταντίνου; Κανένα.
    http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=239796

    Οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν στα δάκρυα και την οργή. Απαίτησαν και πήραν απαντήσεις.
    Για το τι έφταιξε, ποιοι ευθύνονται και τι πρέπει να γίνει για να μην ξανασυμβεί παρόμοια κρίση.
    Μόλις 15 μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η εξεταστική επιτροπή που συνέστησε το Κοινοβούλιο από ανεξάρτητους ειδικούς έβγαλε πόρισμα 2.400 σελίδων, με το οποίο όχι μόνο καταλόγισε ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε.
    Κατονομάζονται ο πρώην πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε, τρεις πρώην διοικητές της κεντρικής τράπεζας, υπουργοί, ενώ ποινικές ευθύνες καταλογίζονται σε στελέχη τριών ιδιωτικών τραπεζών.
    Ήδη ο εισαγγελέας έβγαλε διεθνή εντάλματα σύλληψης, καθώς πολλά golden boys διέφυγαν στο εξωτερικό, κάνοντας μία μέρα πριν από την εκδήλωση της κρίσης τεράστιες αναλήψεις από τους λογαριασμούς τους. Τρεις συνελήφθησαν και κρατούνται.
    Η σημερινή κυβέρνηση της Ισλανδίας έκανε μηνύσεις και ζητάει πίσω τα κλεμμένα.
    Η εξεταστική επιτροπή είχε στη διάθεσή της 80 υπαλλήλους, δικό της προϋπολογισμό και δικαίωμα να ζητήσει – ακόμη και να κατασχέσει – στοιχεία από κρατικές υπηρεσίες
    και ιδιώτες.
    Επίσης, ανεξάρτητη επιτροπή ετοιμάζει συστάσεις για να γίνουν μεταρρυθμίσεις ώστε να αποφευχθεί παρόμοια κρίση στο μέλλον.
    Στο πλαίσιο της διαφάνειας, αναρτήθηκε τον Απρίλιο στον ιστότοπο της Βουλής το πλήρες κείμενο που η κυβέρνηση ονομάζει «Έκθεση της αλήθειας» και οι Ισλανδοί αποκαλούν «Μαύρο πόρισμα» καθώς και εκτεταμένη περίληψη στα αγγλικά.
    Κανείς, ούτε καν οι κατηγορούμενοι, δεν αμφισβήτησαν την αμεροληψία
    των συντακτών του πορίσματος.
    Το βράδυ της ανακοίνωσης 45 ηθοποιοί συγκεντρώθηκαν στο Δημοτικό Θέατρο του Ρέικιαβικ και διάβασαν επί πέντε συνεχόμενα 24ωρα, σε μια κατάμεστη αίθουσα, ολόκληρη την έκθεση.
    Στην Ελλάδα, αν ποτέ συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα χρειαζόταν κάτι μήνες για να διαβαστεί η αντίστοιχη έκθεση και όλοι οι Έλληνες ηθοποιοί για να διαβάζουν με βάρδιες.
    Και σε τέτοια περίπτωση όμως, πόσοι Έλληνες θα καθόταν να ακούσουν ολόκληρη την έκθεση και πόσοι θα έλεγαν «ρε δεν αφήνουμε τις μαλακίες να πάμε να φάμε κανένα γύρο»; Βλέπετε οι Ισλανδοί τα έσπασαν τα αβγά, εμείς θέλουμε να τα βάψουμε με πορδές.
    http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/01/blog-post_6322.html 
    Κείμενο υπογραφών για το σχηματισμό Διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημοσίου χρέους, το οποίο εντός των ημερών θα δοθεί στη δημοσιότητα, ετοιμάζουν η ανεξάρτητη βουλευτής κυρία Σοφία Σακοράφα, μαζί με τον Καθηγητή Οικονομικών στη σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου κ. Κ. Λαπαβίτσα, αλλά και προσωπικότητες που μετέχουν στο «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς». Στον «πόλεμο» που ξεκινά κατά του επαχθούς χρέους αλλά και της αδιαφάνειας, η κυρία Σακοράφα στοχεύει να έχει επαφές με προσωπικότητες «όλου του προοδευτικού πολιτικού φάσματος», όπως τονίζει στο «Βήμα», ώστε να αγκαλιαστεί η πρωτοβουλία αυτή από την κοινωνία και να ανοίξουν οι φάκελοι των χρεών και των δανείων στην Ελλάδα. «Εμπρος να δούμε, πώς δόθηκαν τα δάνεια, πού πήγαν τα λέφτα, πώς έγιναν συμβάσεις, και να φανεί ποια είναι η διαφθορά για την οποία μιλούν συνέχεια. Φτάνει πια το «τα φάγαμε μαζί»», υπογραμμίζει εκτοξεύοντας ευθείες βολές κατά των απόψεων του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Θ. Πάγκαλου.
    Μετά τη διαγραφή της από το ΠΑΣΟΚ και μέχρι τώρα, δεν έχει εμπλακεί σε πολιτικούς σχηματισμούς, ακόμα κι όταν υπήρξε κρούση στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές από τον ΣΥΝ για να συμμετέχει σε ένα ευρύ ψηφοδέλτιο για την περιφερεια Αττικής ενώ αποφεύγει την ένταξη σε πολιτικές κινήσεις πασοκογενών. Ωστόσο, όπως λέει, «στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας για το σχηματισμό της Επιτροπής Λογιστικού ελέγχου του Χρέους θα χτυπήσω όλες τις πόρτες. Και με τον Τσίπρα θα επικοινωνήσω, παρόλο που η άποψή μου είναι η δημιουργία Διεθνούς Επιτροπής Ελέγχου». Είναι αξιοσημείωτο ότι ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρα, από τη Βουλή, τέλος Δεκεμβρίου, είχε πρότεινε να ανοίξει το θέμα του χρέους από διακομματική επιτροπή προκειμένου να εξεταστεί ποιο μέρος του χρέους είναι νόμιμο, ποιο επαχθές, που έγιναν παρανομίες ή υπερβάσεις. Η κυρία Σακοράφα διαφωνεί με τη σύσταση μιας ακόμα διακομματικής. «Είδαμε πού καταλήγουν τέτοιου είδους επιτροπές», λέει και επιμένει ότι «χρειάζεται Διεθνής Επιτροπή». Μάλιστα, αναφερόμενη σε ειδικούς που θα μπορούσαν να την αποτελούν, προέταξε το όνομα του ιστορικού, πολιτικού επιστήμονα και ιδρυτή της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου κ. Ερίκ Τουσέν
    Για πολλούς ήταν έκπληξη η φιλοξενία άρθρου της στην εφημερίδα ΠΡΙΝ (9.1.2010) -απηχεί τις απόψεις του ΝΑΡ (κόμμα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που μετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ) – και ιδιαίτερα η αναφορά της ότι είναι «η απαρχή μιας ζύμωσης τόσο σε ιδεολογικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο». Οπως επισημαίνει στο «Βήμα» «είμαι ανοιχτή στο διάλογο για να σπάσει η λογική του «ο καθένας με το μπαϊράκι του» ή του… μετρονόμου της ορθόδοξης ή της ακραίας άποψης. Είναι ώρα να συναντηθούμε και να ενωθούμε για να βγούμε από την άβυσσο του μνημονίου και των κυβερνητικών επιλογών. Δεν υπάρχει σήμερα περιθώριο να σκοτωνόμαστε στο όνομα των διαφορών μας…».
    Εχει επιλέξει να κινηθεί σε κατεύθυνση συνάντησης με την Αριστερά θέτοντας ως κεντρική επιλογή της τη μάχη για τη δίκαιη ρύθμιση του χρέους και τη διαγραφή μέρους του. «Το δημόσιο χρέος μας πνίγει, μας σκοτώνει. Δεν λέω να είμαστε μπαταχτζήδες. Να πληρώσουμε αυτό που χρωστάμε και όχι αυτό που θέλουν να χρωστάμε», σημειώνει χαρακτηριστικά.

      11 Ιαν 2011

      Πού σπουδάζουν τα παιδιά των πολιτικών μας;

      #fullpost { display: inline; }

      H κόρη του Παπουτσή στο Yale-εκεί σπούδασε κι ο γιος του Αλογοσκούφη- o γιος του Σκανδαλίδη στο Georgetown, τα δίδυμα της Δαμανάκη στην Αγγλία-δείτε και των υπολοίπων:

      Τα πρώτα χρόνια του σοσιαλισμού (στις 18 σοσιαλισμός)- στην εγχώρια λαιφασταιλοβλαχομπαρόκ έκδοσή του- ήθελαν τα κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και τους βουλευτές του, ν ανταγωνίζονται ποιος θα βγάλει την πιο όμορφη γκόμενα, ποιος θα πρωτοπάει στη Μύκονο-ενίοτε με θαλαμηγούς επιχειρηματιών-ποιος θα οδηγήσει την πιο ακριβή κούρσα και ποιος θ αποκτήσει την πιο μεγάλη βίλα.
      Στη συνέχεια ανακάλυψαν τους υπεράκτιους λογαριασμούς και πάει λέγοντας.
      Τα ίδια σκατά έκαναν και οι δεξιοί, στη διάρκεια των γνωστών παρενθέσεων που βρέθηκαν στην εξουσία.
      Τα τελευταία χρόνια κι αφού τα ταγάρια-τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ- απέκτησαν πλέον τεράστιες περιουσίες, δόξα και πολυτελή διαβίωση, ανταγωνίζονται ποιος θα στείλει τα βλαστάρια του στο πιο μουράτο κολλέγιο –κυρίως των ΗΠΑ και της Αγγλίας-για σπουδές.
      Στη μεγάλη λίστα με τα παιδιά της εξουσίας που σπουδάζουν σ αυτά τα κολλέγια-που χρειάζεται σε πολλές περιπτώσεις και λίγο σπρώξιμο για να επιλέξουν τον κανακάρη σου-προστέθηκαν πρόσφατα η κόρη του Χρήστου Παπουτσή και ο γιος του Κώστα Σκανδαλίδη.
      Η κόρη του Παπουτσή σπουδάζει στο Yale και ο γιος του Σκανδαλίδη στο Georgetown.
      Κάπου εκεί έξω σπουδάζουν και οι γόνοι όλων σχεδών των υπολοίπων πολιτικών-φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις με πιο ταπεινές επιλογές-οι οποίοι έφεραν τη χώρα στο σημείο της εξαθλιωμένης ζητιάνας που εκλιπαρεί γονατιστή τη ξένη ελεημοσύνη για να επιβιώσει. Ηταν οι πολιτικοί μας, από τη μεταπολίτευση ως σήμερα, που έφεραν τη χώρα σ αυτό το σημείο της ξεφτίλας σε παγκόσμιο επίπεδο.
      Κι όμως τόσο οι ίδιοι όσο και οι γόνοι τους ζουν πλουσιοπάροχα σαν ντούροι καπιταλιστές.
      Πρόσφατα η κόρη γαλάζιου πρώην κυβερνητικού στελέχους αναρωτιόταν πως είναι να είναι κανείς φτωχός. Στο σπίτι του συγκεκριμένου κυρίου η τουαλέτα είναι κοντά στα 80 τ.μ και δεν είναι αυτός που φαντάζεστε.
      Το άρθρο που ακολουθεί για τις σπουδές των γόνων της εξουσίας γράφτηκε από τη Βασιλική Σιούτη το 2007 στην «Ελευθεροτυπία». Προγενέστερο είναι και το άρθρο της Ολυμπίας Λιάτσου. Αμφότερα όμως διαχρονικά και αποκαλυπτικά.
      Σύμφωνα με πληροφορίες η κα Άννα Διαμαντοπούλου σε πρόσφατο ταξίδι της στην Αμερική έκανε ένα τσεκάρισμα του ιδανικού Πανεπιστημίου για τον γιο της.
      Την ώρα που ο μέσος Ελληνας αναρωτιέται αν τα δημόσια ή τα «μη κρατικά» πανεπιστήμια είναι καλύτερα για το μέλλον του παιδιού του και οι πολιτικοί εμφανίζονται διχασμένοι, στην πράξη τα προβλήματα αυτά δείχνουν λυμένα.
      Κι αυτό διότι όσοι έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν τα παιδιά τους σε ονομαστά πανεπιστήμια του κόσμου «(…) μακριά από τον ορυμαγδό των καταλήψεων και την απραξία των απεργιών στα δημόσια ΑΕΙ», όπως έγραψε πρόσφατα και ο καθηγητής Κ. Μπέης, το κάνουν.
      Στο «κατεστημένο» ανήκει, φυσικά, και το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών. Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι που διετέλεσαν υπουργοί Παιδείας(!) (Γ. Αρσένης, Π. Ευθυμίου, Γ. Παπανδρέου…) δεν εμπιστεύθηκαν τα παιδιά τους στη δημόσια εκπαίδευση, ούτε καν στην πρωτοβάθμια.
      *Τα παιδιά του «τσάρου» της Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφη, δεν έδωσαν καν πανελλήνιες εξετάσεις. Προτίμησαν το International Baccalaureat (ΙΒ), δηλαδή το διεθνές απολυτήριο, που επιλέγουν όσοι θέλουν να σπουδάσουν απευθείας στο εξωτερικό. Σήμερα, ο πρωτότοκος ο Σπύρος, σπουδάζει Οικονομικά, στο Yale, και η αδερφή του, η Αθηναΐδα, Ιστορία στο London School of Economics (LSE).
      *Τα παιδιά της Ντόρας Μπακογιάννη πήγαν επίσης στο εξωτερικό. Η μεγαλύτερη, η Αλεξία, σπούδασε Επικοινωνία στη Σορβόνη και έκανε μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Ο γιος της, Κώστας Μπακογιάννης, Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Μπράουν και έχει κάνει μεταπτυχιακά (Δημ. Διοίκηση) στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου, το Χάρβαρντ.
      *Ο γιος του Γ. Παπανδρέου, ο Αντρίκος, αφού αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών, πήγε στις
      ΗΠΑ και στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης για να σπουδάσει Οικονομικά. Στη συνέχεια, πήγε στη Νορβηγία για μεταπτυχιακές σπουδές, τις οποίες συνεχίζει σήμερα στο Λονδίνο. Στις ΗΠΑ θα σπουδάσει και η Μαργαρίτα Παπανδρέου, η κόρη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, η οποία είναι στην Γ’ λυκείου προετοιμάζεται κι εκείνη για το ΙΒ.
      *Σπουδές στη Βρετανία και στις ΗΠΑ έχουν κάνει και τα τρία παιδιά του έλληνα επιτρόπου στην Κομισιόν, Στ. Δήμα. Στα βιογραφικά και των τριών φιγουράρουν μερικά από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια: Η κόρη του Αντιγόνη σπούδασε βιολογία στο Imperial του Λονδίνου, έκανε μεταπτυχιακά στην Οξφόρδη και διδακτορικό στο Κέμπριτζ. Ο γιος του Κώστας σπούδασε Νομικά στην Οξφόρδη και έκανε μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο της Ν. Υόρκης. Ο μικρότερος γιος, ο Χρήστος, σπούδασε Νομικά στο Queen Mary του Λονδίνου αλλά και στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Εκανε μεταπτυχιακό στο LSE και στο ίδιο πανεπιστήμιο έκανε και το διδακτορικό του.
      *Ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Γ. Παπαθανασίου, έχει δύο κόρες που έχουν σπουδάσει και οι δύο στο Λονδίνο. Η μεγάλη έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στο King’s College και η μικρή Ευρωπαϊκές Σπουδές και Πολιτική Επιστήμη στο UCL.
      *Στο Λονδίνο σπούδασαν νομικά και έκαναν master και οι δύο γιοι του Δ. Σιούφα (η κόρη του φοίτησε στο ιδιωτικό κολέγιο, στην Αθήνα, BCA).
      *Ο γιος του Β. Πολύδωρα Γιώργος διάλεξε την Ιταλία και το Πανεπιστήμιο του Καμερίνο για να σπουδάσει Νομικά.
      *Η κόρη του Γιάννου Παπαντωνίου, η Δάφνη, σπούδασε Κοινωνιολογία και Κοινωνικές Επιστήμες στο Κέιμπριτζ και πήρε μάστερ στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από την Πολυτεχνική Σχολή του Παρισιού.
      *Η κόρη του Π. Ευθυμίου (!) Σελήνη έφυγε απευθείας μετά το λύκειο για σπουδές στο Λονδίνο.
      *Για την Αγγλία έφυγαν και τα δίδυμα της Μαρίας Δαμανάκη: ο γιος της σπουδάζει Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του York και η κόρη της στο Leicester.
      *Στη Βρετανία, στο Essex, σπουδάζει και το παιδί του αντιπροέδρου της Βουλής, Σ. Χατζηγάκη.
      Πολλά παιδιά πολιτικών, ωστόσο, προτιμούν να ολοκληρώσουν τις προπτυχιακές σπουδές τους στην Ελλάδα και να φύγουν στις ΗΠΑ ή στην Ε.Ε. για μεταπτυχιακά ή διδακτορικό.
      *Οι κόρες του Κ. Σημίτη έχουν περάσει και οι δύο από το Λονδίνο. Η Φιόνα, που είναι ζωγράφος, έκανε μεταπτυχιακά στην Ιστορία της Τέχνης και η Μαριλένα (έχει σπουδάσει στο Πολιτικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών) έκανε μεταπτυχιακά στο Columbia της Νέας Υόρκης και στο London School of Economics, όπου έκανε και το διδακτορικό της.
      *Η μεγάλη κόρη του Ν. Κωνσταντόπουλου, η Ζωή, σπούδασε νομικά στην Αθήνα και έκανε μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
      *Η κόρη του υφυπουργού Αμυνας, Νόρα Μιχαλολιάκου, πήρε μάστερ στο Μάρκετιγκ, στο Stratchlyde της Σκοτίας μετά τις σπουδές της στην Ελλάδα, στο ιδιωτικό κολέγιο «IST» όπου φοίτησε στο τμήμα Διοίκησης Επιχείρησεων.
      Αρκετά παιδιά πολιτικών, ωστόσο, προτίμησαν να δώσουν πανελλήνιες. Ο γιος του Γ. Παπαντωνίου, Νικήτας, σπούδασε Φυσική στην Αθήνα, έκανε μεταπτυχιακό στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο όπου τώρα κάνει και το διδακτορικό του.
      *Οι δίδυμες κόρες του Β. Πολύδωρα, Μαργαρίτα και Κωνσταντίνα, σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά Ευρωπαϊκές Σπουδές.
      *Η κόρη του Α. Παπαληγούρα ολοκληρώνει τις σπουδές της στο Πάντειο, στο τμήμα ΜΜΕ (ενώ έχει αποφοιτήσει και από τη θεατρική σχολή του Θεάτρου Τέχνης).
      *Τα παιδιά του Σ. Τσιτουρίδη, Κυριάκος και Βιργινία, σπουδάζουν στο Πάντειο, ενώ η κόρη του Γ. Καλού στη Νομική Σχολή της Αθήνας.
      *Στη Νομική φοίτησε και η μικρή κόρη του υπουργού Αιγαίου, Αρ. Παυλίδη, αλλά και μία από τις δύο κόρες του υφυπουργού Εσωτερικών, Απ. Ανδρεουλάκου.
      *Κάποιοι γόνοι πολιτικών προτιμούν για τις σπουδές τους το ιδιωτικό ελληνοαμερικανικό κολέγιο Deree: Η μεγάλη κόρη του υπουργού Αιγαίου σπούδασε εκεί Κοινωνιολογία και Management, η κόρη του υφυπουργού Εξωτερικών, Θ. Κασσίμη, Οικονομικά και Επικοινωνία και ο γιος του Τηλ. Χυτήρη Επικοινωνία.
      *Σπουδές σε ιδιωτικά ιδρύματα ή απευθείας στο εξωτερικό έκαναν και τα παιδιά των ηγετών της αριστεράς (!!!). Η κόρη της Αλέκας Παπαρήγα, Βασιλεία, επέλεξε το Deree, για να σπουδάσει Οικονομικά, ενώ οι δυο κόρες του Αλ. Αλαβάνου, προτίμησαν τα βρετανικά πανεπιστήμια για να σπουδάσουν Κοινωνική Ανθρωπολογία και Καλές Τέχνες.

      Άρθρο της Βασιλικής Σιούτη δημοσιευμένου στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» στις 14/01/2007-Αντιγραφή: Μ. Ευαγγελίδης

      Κι ένα παλιότερο άρθρο (του 1999) της Ολυμπίας Λιάτσου στην ίδια εφημερίδα:
      «Για λόγους ωραρίου, είμαι υποχρεωμένη να στείλω το παιδί μου στο ιδιωτικό», δήλωνε πρόσφατα σε ραδιοφωνική εκπομπή μέλος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Οταν τα πράγματα δεν λέγονται με το όνομά τους… Για λόγους που όλοι εμείς ξέρουμε, αλλά εκείνοι δεν τους ομολογούν, δηλαδή για λόγους «ασφάλειας», επιφανή στελέχη της πολιτικής μας ζωής δεν εμπιστεύονται τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία. Προτιμούν να πληρώνουν κάτι παραπάνω (μερικά εκατομμύρια δηλαδή), αλλά να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Και να που τούτες τις μέρες δικαιώθηκαν. Πόσο δικαιούται όμως ο υπουργός Παιδείας, την ώρα που προσπαθεί να αναβαθμίσει τη δημόσια Παιδεία, να επιλέγει για την παιδεία της κόρης του ένα ιδιωτικό σχολείο, από τα πιο εγγυημένα μάλιστα; Γιατί δεν τη στέλνει σε ένα από τα ολοήμερα Δημοτικά σχολεία που νομοθέτησε ο ίδιος και τα διαφημίζει ως τα σχολεία του 2000; Από τους 15 υπουργούς και υφυπουργούς της κυβέρνησης που τα παιδιά τους πηγαίνουν σχολείο, οι 9 έχουν επιλέξει το ιδιωτικό. Δύο μόνον από τους υπουργούς στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία. Eίναι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Φιλ. Πετσάλνικος και ο υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Γ. Πασχαλίδης.
      Kαι τα τρία παιδιά του κ. Πετσάλνικου πηγαίνουν στο δημόσιο, όπως και το ένα αγόρι του κ. Πασχαλίδη, που είναι στο Γυμνάσιο. Από τους υφυπουργούς, τώρα, σε δημόσιο σχολείο της περιοχής όπου κατοικούν πηγαίνουν ο γιος του υφυπουργού Μεταφορών Ν. Σαλαγιάννη, ο γιος του υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας Αλ. Μπαλτά, η κόρη του υφυπουργού Ανάπτυξης Μ. Χρυσοχοΐδηκαι η κόρη του υφυπουργού Οικονομικών Γ. Δρυ.
      Στο Κολέγιο Ψυχικού πηγαίνει η μικρή κόρη του υπουργού Παιδείας Γ. Αρσένη.
      Στο Κολέγιο είναι επίσης μαθητής του Δημοτικού ο γιος του υπουργού Εξωτερικών Θ. Πάγκαλου.
      Στο ίδιο σχολείο και τα δύο παιδιά του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου (η κόρη του στο Δημοτικό, ο γιος του στο Λύκειο).
      Στο Αρσάκειο Λύκειο πηγαίνει η κόρη του υφυπουργού Παιδείας Γ. Ανθόπουλου. Στη Λεόντειο Σχολή είναι μαθήτρια στο Λύκειο η κόρη του υπουργού Εσωτερικών Αλ. Παπαδόπουλου.
      Στο Αρσάκειο πηγαίνουν στο Δημοτικό τα δύο αγόρια της δέυτερης γυναίκας του υπουργού Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου. Στη Σχολή Μωραΐτη είναι μαθήτρια της Β’ Λυκείου η κόρη του υπουργού Περιβάλλοντος Κ. Λαλιώτη. Στη Γερμανική Σχολή, στο Δημοτικό, πηγαίνει ο γιος του υφυπουργού Εργασίας Χρ. Πρωτόπαπα.
      Στα Εκπαιδευτήρια των Κωστέα-Γείτονα πηγαίνει, στο Nηπιαγωγείο, ο γιος της υφυπουργού Ανάπτυξης Αννας Διαμαντοπουλου. Στα Πρότυπα Eκπαιδευτήρια στη Θεσσαλονίκη είναι μαθήτρια στο Δημοτικό η κόρη του υπουργού Πολιτισμού Ευ. Βενιζέλου.
      Τα παιδιά των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ πλην του γενικού γραμματέα Α. Αντωνάκου, που στέλνει το γιο του σε ιδιωτικό σχολείο, πηγαίνουν στα δημόσια της περιοχής τους.
      Aπό τους αρχηγούς κομμάτων μόνον ο πρόεδρος του Συνασπισμού N. Kωνσταντόπουλος έχει παιδιά που πηγαίνουν σχολείο. Στο Kολέγιο Ψυχικού είναι μαθήτρια του Δημοτικού η μικρή του κόρη, ενώ η μεγαλύτερη πηγαίνει Λύκειο, στα Eκπαιδευτήρια Kωστέα-Γείτονα.
      H κόρη της γενικής γραμματέως του KKE Aλέκας Παπαρήγα, που τελείωσε το Λύκειο στο Kολέγιο Ψυχικού, είναι τώρα σπουδάστρια στο Deree, το οποίο είναι Eργαστήριο Eλευθέρων Σπουδών.

       Κύριε Διευθυντά,
      Σύμφωνα με την θεωρία, του Καθηγητού της Φιλολογίας Eric Havelock η οποία στηρίζεται στον Πλάτωνα, το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο προκάλεσε πακτωλό αφηρημένων εννοιών στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, λόγω ενεργοποίησης του εγκεφάλου των χρηστών του. Στον συνεδριακό τόμο των τετρακοσίων σελίδων «Alphabet and the Brain, έκδοση Springer του 1988» παρουσιάζονται τα συμπεράσματα πλήθους κορυφαίων επιστημόνων φιλολόγων, γλωσσολόγων και άλλων ειδικοτήτων, πλην Ελλήνων αντιστοίχων ειδικοτήτων. Επιμελητές της έκδοσης ήταν ο Καθηγητής της Ιατρικής Charles Lumsden του Πανεπιστημίου του Τορόντο και ο Διευθυντής του Κέντρου Θεωρίας της Επικοινωνίας “Marchal McLuhan” Derrick De Kerckhove. Tα επιστημονικά αποτελέσματα τα οποία υποστηρίζουν την θεωρία του Havelock είναι τα εξής:
      1.     Η περιοχή Broca, που βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του εγκεφάλου, ενεργοποιήθηκε λίγο περισσότερο, λόγω του ελληνικού αλφαβήτου διότι χρησιμοποιήθηκαν επιτυχώς φωνήεντα σε γραφή για πρώτη φορά.
      2.     Ο ανθρώπινος εγκέφαλος επαναπρογραμματίστηκε ριζικώς.
      3.     Η πιο πάνω αναφερθείσα συγκλονιστική μεταβολή στην λειτουργία του εγκεφάλου προκάλεσε μία ουσιώδη αλλαγή στην ψυχολογία των χρηστών του αλφαβήτου από την οποία προέκυψε η ανάγκη επικοινωνίας των πολιτών δια της λειτουργίας του θεάτρου.
      Οι δημοσιευμένες έρευνες της επιστημονικής ομάδας του Ιωάννη Τσέγκου παρουσιάζονται στο βιβλίο «Η εκδίκηση των τόνων». Σε αυτές, αλλά και σε νεώτερες έρευνες 1999-2010, απέδειξαν ότι οι μετρήσιμοι δείκτες της Λεκτικής Νοημοσύνης και της Αφαιρετικής Σκέψης με αποδεκτές τεχνικές επιταχύνθηκαν σε ομάδα 25 μη-δυσλεξικών παιδιών.
      Η διδασκαλία στα παιδιά αυτά καθώς και οι μετρήσεις των δεικτών άρχισαν από την ηλικία των 8 ετών και συνεχίστηκαν μέχρι και τα 12 χρόνια τους. Οι ίδιοι δείκτες επιβραδύνθηκαν στην ισάριθμη ομάδα μη-δυσλεξικών παιδιών, τα οποία δεν διδάχθηκαν εβδομαδιαίως και εξωσχολικώς επί δίωρο την Αρχαία Γλώσσα. Ας σημειωθεί ότι οι δύο ομάδες διδάχθηκαν τα ίδια προγραμματισμένα μαθήματα στο κανονικό ωράριο η δε στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων έγινε με γενικώς αποδεκτό πρότυπο. Ωστόσο, η Αυστραλή Πανεπιστημιακή ερευνήτρια Kate Chanock έκανε ένα βήμα παράλληλο ως προς τον Ιωάννη Τσέγκο διότι στο έργο της «Help for a dyslexic learner from an unlikely source: the study of Ancient Greek, Literacy 2006» περιγράφει πως κατέστησε έναν αγγλομαθή δυσλεξικό σε μη-δυσλεξικό με τα Αρχαία Ελληνικά! Εν τούτοις, από φέτος, τα μεν παιδιά της Αγγλίας του Δημοτικού στην περιοχή της Οξφόρδης, με επιστημονική πρόταση, επιπροσθέτως των μαθημάτων τους θα μαθαίνουν Αρχαία Ελληνικά, τα δε αντίστοιχης ηλικίας Ελληνόπουλα, μόνον με πολιτική απόφαση, δεν θα διδάσκονται την Αρχαία Γλώσσα ενώ θα έπρεπε, αλλά Αγγλικά!!

      Σταύρος Π. Παπαμαρινόπουλος
      Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
      Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου
      Έρευνας και Τεχνολογίας 2004-2010

      KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010
      πηγη —  και εδώ

      Περί Ελλήνων και βαρβάρων

      Posted: 10 Ιανουαρίου, 2011 in Uncategorized
      Δημοσιεύτηκε στον βρετανικό Guardian, στις 8.1.2011

      Συγκεντρωμένοι σε μικρά κράτη- πόλεις, που περιβάλλονταν από ορεινές και άγονες, κατά κύριο λόγο, εκτάσεις, οι αρχαίοι Έλληνες εξαπλώθηκαν από το Γιβραλτάρ μέχρι τις Ινδίες. Μασσαλία, Νίκαια, Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, Οδησσός και Σεβαστούπολη είναι μερικές από τις πόλεις που ιδρύθηκαν από Έλληνες και επιβίωσαν της παρακμής του ελληνικού πολιτισμού. Κύριοι των θαλασσών, έχοντας έρθει σε επαφή με τόσο διαφορετικά νομικά συστήματα, θρησκείες, ήθη και έθιμα, οι Έλληνες, όπως και οι Βρετανοί, αναγκάστηκαν να υπερβούν το τοπικό και το ιδιαίτερο προς όφελος του οικουμενικού και της κατανόησης του Άλλου. Το άσυλο είναι ελληνική λέξη.

      Όπως ελληνική λέξη είναι και η ξενοφοβία. Η γνωστή διχοτομία «πας μη Έλλην βάρβαρος» κυριάρχησε στο πνεύμα των προγόνων μας, οι οποίοι την κληροδότησαν στους Ρωμαίους. Ο Κικέρων διακρίνει μεταξύ των homines humani, των μορφωμένων Ρωμαίων και των homines barbari, την απογυμνωμένη, βάναυση ζωή των βαρβάρων. Αρχικά, αυτό το είδος πνευματικού ναρκισσισμού είχε κυρίως αμυντικό χαρακτήρα, καθώς θρεφόταν από τις αλλεπάλληλες εισβολές της κραταιάς Περσικής Αυτοκρατορίας που έφερνε μαζί της τη λεηλασία και την καταστροφή. Πίσω από αυτά υπήρχε ο θρύλος των Θερμοπυλών, το αρχέτυπο του μικρού έθνους που αντιστέκεται έναντι πολύ ισχυρότερων εχθρών.
      Κάτι από αυτή την αντιφατική παράδοση αναβίωσε στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Η φτώχεια, η υπανάπτυξη και οι πόλεμοι ανάγκασαν πολλούς Έλληνες να μεταναστεύσουν κατά κύματα, κυρίως σε Βόρεια Αμερική, Ευρώπη και Αυστραλία. Αυτές οι εμπειρίες έκαναν τους Έλληνες ευαίσθητους στα βάσανα των ξένων μεταναστών, όπως έδειξε η μάλλον επιτυχής ενσωμάτωση των Αλβανών και άλλων Ανατολικογερμανών μεταναστών τη δεκαετία του ’90, όταν ξαφνικά η Ελλάδα, χώρα εξαγωγής μεταναστών, δέχθηκε μεταναστευτικές εισροές δυσανάλογα μεγάλες σε σύγκριση με τον πληθυσμό της. Από την άλλη πλευρά, η κηδεμονία του εύθραυστου νεοελληνικού κράτους από τις μεγάλες δυνάμεις και η τάση των αμερικανικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν Μπανανία της Μεσογείου, στηρίζοντας δικτατορικά και διεφθαρμένα καθεστώτα, τροφοδότησε ένα είδος αριστερού, αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού. «Η Ελλάδα στους Έλληνες» ήταν ένα από τα κυριότερα συνθήματα του Ανδρέα Παπανδρέου, ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται και πάλι για το συλλογικό αρχέτυπο του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ, του μικρού έθνους που είναι γενναιόδωρο σ’ αυτούς που το έχουν ανάγκη και υπερήφανο απέναντι στις κραταιές αυτοκρατορίες.
      Απέναντι σ’ αυτό το ιστορικό υπόβαθρο, η πρόσφατη απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να υψώσει φράκτη στα σύνορα του Έβρου με την Τουρκία για να εμποδίσει τους οικονομικούς μετανάστες και τους ικέτες πολιτικού ασύλου, αποτελεί σημείο καμπής. Το πρότυπο τώρα αντιστρέφεται:

      • Αλαζόνες απέναντι στους αδύνατους, δουλικοί απέναντι στους ισχυρούς. Η ίδια κυβέρνηση που παραδίδεται αμαχητί στις εντολές της Γερμανίας και του ΔΝΤ, επιβάλλοντας Δρακόντεια λιτότητα χωρίς προηγούμενο στο λαό της, εμφανίζεται απάνθρωπα βάναυση απέναντι σε απελπισμένους μετανάστες. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά γίνονται όχι από μια κυβέρνηση της λαϊκιστικής, εθνικιστικής Δεξιάς, αλλά από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και γιου του χαρισματικού ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ!
      Η μετανάστευση είναι πραγματικό πρόβλημα. Όπως είναι και η υποκρισία. Οι παράνομοι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι όταν καλλιεργούν φράουλες υπό ανείπωτες συνθήκες εκμετάλλευσης στην Πελοπόννησο, όταν χτίζουν γέφυρες και στάδια με χαμηλά αμειβόμενη, ανασφάλιστη εργασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ή όταν αναλαμβάνουν να φροντίσουν τους εγκαταλελειμμένους γονείς της μικροαστικής τάξης. Όχι όμως όταν αναίσχυντοι πολιτικοί μιλούν σε ένα θυμωμένο εκλογικό σώμα και αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους. Ακόμη και ο αφελέστερος των πολιτικών δεν μπορεί να πιστεύει στ’ αλήθεια ότι ένας φράκτης 12,5 χιλιομέτρων σε σύνολο 200 χιλιομέτρων χερσαίων συνόρων με την Τουρκία (για να μη μιλήσουμε για τα πολύ μακρύτερα, βόρεια σύνορα με τις άλλες βαλκανικές χώρες ή για τις θαλάσσιες οδούς απ’ όπου έρχεται στην Ελλάδα η μεγάλη πλειοψηφία των μεταναστών) θα έχει κάποιο σημαντικό, πρακτικό αντίκρισμα.
      • Τότε γιατί το κάνουν; Η απάντηση είναι μάλλον απλή: Πρόκειται για το παλιό, κυνικό παιχνίδι της απόσπασης της προσοχής από τα καυτά κοινωνικά προβλήματα, που οδηγούνται σε παροξυσμό από το μνημόνιο και τις πολιτικές που επιβάλλουν ΔΝΤ- Ε.Ε. (περικοπές μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις του ΦΠΑ κ.α.). Πολιτικές, που δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικες, αλλά και καταδικασμένες να χρεοκοπήσουν. Επτά μήνες μετά το περίφημο «πακέτο διάσωσης», το ελληνικό χρέος είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο ήταν τότε και τα επιτόκια δανεισμού έχουν εκτοξευθεί στο 13%- επίπεδα Ζιμπάμπουε και όχι ευρωπαϊκής χώρας. Στο μεταξύ, το κοινωνικό κίνημα αντιστέκεται με αυξανόμενη δύναμη και ήδη προκαλεί ρωγμές στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Πρόσφατη δημοσκόπηση φιλοκυβερνητικής εφημερίδας δίνει στο ΠΑΣΟΚ μόλις 22%, το μισό της επίδοσής του στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.
      Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Γιώργος Παπανδρέου ελπίζει ότι η κυβέρνησή του θα κερδίσει κάποιους πόντους αν «κλέψει τα ρούχα» της ξενοφοβικής άκρας Δεξιάς. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωρος Πάγκαλος, προχώρησε μάλιστα τόσο μακριά ώστε να ανακηρύξει το ακροδεξιό ΛΑΟΣ- το πιο κοντινό, ελληνικό ανάλογο στο Εθνικό Μέτωπο του Ζαν- Μαρί Λεπέν- ως τον μόνο αξιόπιστο συνομιλητή του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για πολύ ολισθηρό δρόμο, καθώς, όπως λέει η παλιά, κινεζική σοφία, το πιο δύσκολο δεν είναι να καβαλήσει κανείς την τίγρη, αλλά να κατέβει από τη ράχη της με ασφάλεια.

      «Στον κόσµο,
      το δίκαιο είναι κάτι που αφορά µονάχαεκείνους που είναι το ίδιο ισχυροί. Οι ισχυροί κάνουν ό,τι θέλουν και οι ανίσχυροι ό,τι αναγκάζονται να κάνουν».
      Στο ξεκίνηµα…
      … µιαςνέας χρονιάς, αυτότο απόφθεγµα του Θουκυδίδη δεν είναι ό,τι καλύτερο. Το µέλλον ήταν πάντα φορέας ελπίδας. Οχι πια. Το µέλλον µοιάζει σήµερα να έχει χαθεί. Ενα νέο καθεστώς έχει εγκατασταθεί. Και βαραίνει τόσο πολύ την κοινωνική ζωή, που κάνει το παρόν να µοιάζει ακίνητο. Γι’ αυτό βλέπουµε σήµερα τους νέους να βιάζονται να αλλάξουν αυτό το παρόν µε ένα άλλο, προτού καλά καλά προλάβουν να το φανταστούν. Και όµως, µόλις πριν από δύο χρόνια, τέτοιες µέρες, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες υπόσχονταν στους ίδιους αυτούς νέους µε τα πρωτοχρονιάτικα µηνύµατά τους ότι η οικονοµική κρίση ήταν µια µεγάλη ευκαιρία για ένα νέο κοινωνικό συµβόλαιο. ∆ύο χρόνια αργότερα, από συµβόλαιο ελπίδας, αυτό το συµβόλαιο έχειγίνει ένα συµβόλαιο «φυσικής επιλογής», που τιµωρεί τους πιο ανίσχυρους και ενισχύει τους πιο ισχυρούς. Από τη µια µεριά γεννιέται µια διεθνής οικονοµι κή ολιγαρχία πουείναι συγκεντρωµένη στα µεγάλα οικονοµικά κέντρα και από την άλλη αυξάνεται η φτώχεια στις περιφέρειες, λέει σε συνέντευξή του ο κοινωνικός ανθρωπολόγος Μαρκ Ωζέ: 

      • «Οι ευρωπαϊκές χώρες, που για πολλά χρόνια εξέφραζαν µια ενδιάµεση κατάσταση ανάµεσα στην οικονοµία της αγοράς και τη σχεδιασµένη οικονοµία, µοιάζουν ολοένα και περισσότερο µε χώρες της Λατινικής Αµερικής. Από τη µια µεριά οιπλούσιοι και από την άλλη οι φτωχοί. Και αυτοί που στέκονται στη µέση, η µεσαία τάξη, λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο».

      Οι πολιτικές…
      … που ακολούθησαν αυτές τις χώρες εγκατέλειψαν τον λαό προκειµένου να σώσουν τουςτραπεζίτες. Μέσω του κράτους, οι φορολογούµενοι έδωσαν τεράστια ποσά στους τραπεζίτες, που, αντί να τα επιστρέψουν στην οικονοµία, τα κρατούν για τον εαυτό τους. Με αυτά τα χρήµατα που θα έπρεπε να χρησιµεύσουν για την αναδιανοµή του πλούτου, χρηµατοδοτείται η αποκατάσταση του status quo.

      • Πριν από µερικές δεκαετίες, πριν από την αποβιοµηχάνιση και την µετεγκατάσταση των εθνικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό, το κοινωνικό κράτος ήταν ένα εργαλείο σταθερότητας και ανακατανοµής του εισοδήµατος στο εσωτερικό των εθνικών κρατών. Σήµερα πια αυτό δεν είναι δυνατόν. Αγοράζουµε προϊόντα που παράγονται αλλού, από εργαζόµενους που βρίσκονται αλλού. Γι’ αυτό ακριβώς, οι επιχειρηµατίες θεωρούν ότι το κοινωνικό κράτος τούς είναι άχρηστο.

      Η Ευρώπη…
      … θα µπορούσε να συµπεριφερθεί σαν ένα έθνος, µε ένα νέο κοινωνικό συµβόλαιο που θααντικαθιστούσε αυτά που σήµερα αχρηστεύονται σε εθνικό επίπεδο. Αντί γι’ αυτό επιλέγει πολιτικές που την κάνουν να µοιάζει ολοένα και περισσότερο µε τις χώρες των µεγάλων αντιθέσεων,µε κοινωνίες πολύ πλούσιων και πολύ φτωχών, χωρίς εσωτερική συνοχή, που το µέλλον τους κρέµεται από παιχνίδια που παίζονται πίσω από τις πλάτες των λαών. Γι’αυτό, καταλήγει ο Μαρκ Ωζέ, αισθανόµαστε σήµερα πως µπαίνουµε σε µία ακόµη χρονιά γενικής καχυποψίας.
      http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4612220